De afgelopen weken heb ik enorm veel hartverwarmende reacties mogen ontvangen. Zowel online als offline. Nog geen acht uur na mijn opname in het ziekenhuis stond vriendinnetje Irenka voor mijn neus met een ballon. Eenmaal thuis kreeg ik een aantal kaartjes, e-mails en reacties op mijn artikelen, ook al was het lastig om de juiste woorden te vinden. Nogmaals heel erg bedankt allemaal, waardeer het echt zo enorm! Vaak kreeg ik te horen dat ik zo dapper ben, het allemaal zo goed en positief oppak en werd er enigszins geschokt gereageerd toen ik vertelde dat ik gewoon weer aan het werk was.
Vind je het dan niet klote?
Ja natuurlijk wel! Het is hartstikke klote! Zo klote dat ik er eigenlijk niet eens de juiste woorden voor heb. Ik ben teleurgesteld en boos. Waarom moet ik als 24 jarig meisje met een (redelijk) gezonde leefstijl van de een op de andere dag diabetes type 1 krijgen? Wat heb ik deze wereld in godsnaam misdaan? Waarom ik? Tegenwoordig is er goed mee te leven, maar het voelt in eerste instantie toch even alsof er tien jaar van mijn leven afgehaald wordt en ik voor de rest van mijn leven op mijn tenen moet lopen.
Toen ik bij de huisartsenpost te horen kreeg dat ik direct naar het Havenziekenhuis moest en daar opgenomen zou worden kwam het wel even binnen. Paniek. Tranen met tuiten, maar dat werd al snel overgenomen door praktische zaken. Papa en mama bellen, spulletjes pakken en snel naar het ziekenhuis. Na het eerste onderzoek en het vertrek van mijn vader en vriend lag ik daar eventjes alleen in de kamer bij de spoedeisende hulp, om twee uur ’s nachts. Daar kwamen de tranen weer. Maar ook dat was van korte duur, want daar was de zuster met een rolstoel om mij naar mijn bedje te rijden. De dagen die volgde gingen snel door de enorme hoeveelheid informatie. Afgezien van een paar kleine zenuwinzinkingen voelde ik me emotioneel redelijk sterk.
Hoe kan het dat je er zo positief instaat?
Tsja, goede vraag. Om eerlijk te zijn sta ik er zelf ook wel een beetje van te kijken. Als dit vorig jaar gebeurd was, dan was het allemaal wel iets anders gelopen denk ik. Gek genoeg denk ik dat mijn quarterlife crisis de hoofdreden is dat ik er redelijk ‘nuchter’ mee omga. Vorig jaar maakte ik me druk om de kleinste dingetjes en heb ik voor mezelf besloten dat daar maar eens een einde aan moest komen met als motto; Het is zoals het is.
In mijn artikel over mindfulness: Kan je er iets aan veranderen? Doe dat dan. Kan je er niks aan veranderen? Vervelend, maar het is zoals het is, probeer er maar het beste van te maken..
Hoe hard het misschien ook klinkt; Ik heb geen keus! Hoe graag ik er iets aan zou willen veranderen, het kan niet. Diabetes type 1 is niet te genezen en zoals ik vorig jaar ook al zei, dat is vervelend, maar het is zoals het is, probeer er maar het beste van te maken.. Dat is het enige wat ik nu kan doen. Tuurlijk heb ik soms even een momentje dat ik huilend in bed lig, maar uiteindelijk verandert dat niks aan de situatie en ga ik dus weer verder.
Schrijven helpt in het acceptatieproces
Het helpt me heel erg om van me af te schrijven, zoals jullie vast al hebben gemerkt! 😉 Ook vind ik het fijn om er veel over te lezen en om kleine experimenten uit te voeren qua eten. Inmiddels ben ik er bijvoorbeeld achter dat ik na het eten van pasta een enorme bloedglucosepiek krijg. Ook heb ik de werking van Ben & Jerry’s en pizza al een aantal keer getest, die pleziertjes laat ik me niet ontnemen en dat hoeft gelukkig ook niet!
Voor nu zie ik de diabetesverpleegkundige en diëtiste nog regelmatig en heb ik elke keer mijn vragenlijstje klaar. Iets wat ik ook erg fijn vind, informatie. Ik wil het begrijpen en wil er zoveel mogelijk over leren en weten. Control freak noemen ze dat ook wel eens..
Sinds de diagnose heb ik vlakke emoties
Het enige wat me wél een beetje dwars zit zijn mijn vlakke emoties. Ik mag het dan misschien voor nu prima onder controle hebben, maar sinds de diagnose voel ik me redelijk emotieloos. Ik ben soms een beetje verdrietig en een beetje vrolijk, maar heel veel meer dan een ‘beetje’ is het voor nu niet. Niet zo gek, aangezien ik me in de steek gelaten voel door mijn eigen lichaam. Stiekem had ik verwacht dat ik in een enorm diep en verdrietig dal terecht zou komen met enorme huilbuien, maar dat is blijkbaar niet zo. Opzich ben ik daar blij mee, maar daardoor voel ik me ook erg neutraal. Ik denk dat het gewoon wat tijd nodig heeft voordat de band met mijn lichaam weer hersteld is. Uiteindelijk worden we vast weer vriendjes.
Zo herkenbaar dit! Zelf heb ik ook sinds 2008 diabetes type 1 en al was ik toen pas 9, toch herken ik veel van jouw ervaringen met de diagnose. Acceptatie is voor mij altijd een lastig punt geweest, maar je hebt helemaal gelijk: het is zoals het is en daar moeten we mee leren omgaan.
Ik ben echt HEEL trots op jou. En ik vind het HEEL stom dat jouw lichaam jou dit aandoet. En die vlakke emoties zijn heel herkenbaar. Niet dat ik zoiets naars heb -meegemaakt- als jij, en het is ook niet echt te vergelijken, maar ik heb me vorig jaar ook een hele tijd zo vlak en ‘saai’ gevoeld. Zeg maar. En aan de ene kant is het ZO fijn dat je niet bij de pakken neer gaat zitten en onwijze huilbuien hebt, maar ik snap heel goed dat je dat aan de andere kant wel eruit zou willen laten. En zonder regen geen regenboog.. Ik denk dat het een kwestie van tijd is. Dat je gewoon door moet gaan zoals het nu gaat, want volgens mij is er geen betere manier om ermee om te gaan dan jij nu doet. Nogmaals; I’m proud of you. Dikke knuffel!
<3
Ik denk dat je het echt al heel erg goed doet (wow, ik schreef het met dt) Lauriëtte! Doordat je positief blijft (en natuurlijk ook wel eens flink mag balen), denk ik dat je snel uit deze lastige fase komt.
Mooi geschreven, Lauriëtte. Je doet het echt hartstikke goed. Al kan ik mij wel voorstellen dat je liever heel verdrietig, heel boos of heel vrolijk bent en niet een ‘beetje’. Ik denk dat het een kwestie is van geduld (hoe vaak je dat misschien al wel niet hebt gehoord) voordat deze fase voorbij gaat. Je bent alles natuurlijk een plekje aan het geven en staat nu misschien meer in de ‘overleefstand’ dan de ‘leefstand’. Ik hoop dat je snel uit deze fase komt. En mijn gevoel zegt dat dat door jouw positiviteit en mindfulness vrij vlotjes zal gaan! 🙂
Hi Renske, dankjewel! Had gisteren een best wel emotioneel moment en moest gelijk denken aan je reactie. De afgelopen vier weken heb ik inderdaad in een soort overleefstand geleefd en ik denk dat ik nu het moment begin te bereiken dat ik weer in de leefstand kom, inclusief de bijbehorende emoties. Het lucht wel op! 🙂
Ik vind dat je er echt super goed mee om gaat, en die vlakke emoties zullen er waarschijnlijk ook wel een beetje bij horen. Acceptatie is in deze situatie waarschijnlijk het aller belangrijkste want wat je zegt: er valt niks aan te veranderen!
Ik denk dat je het al heel goed doet. Die vlakke emoties gaan ook weer over, ik denk dat het er gewoon even bij hoort. Een soort zelfbescherming misschien.
Ik weet wel dat positiviteit altijd beter werkt dan negativiteit, maar dat neemt niet weg dat je gewoon ook best wel even pissig mag zijn.
Jeetje heftig, als doktersassistente heb ik er genoeg over geleerd maar het stukje op emotionele vlak dat is toch wel even anders. Ik denk dat je al heel goed op weg bent en dat open er over zijn ook al een hele hoop verdriet weg neemt. En ja af en toe blijft het moeilijk maar probeer dan juist iets positiefs te doen, al is het maar klein, dan juist waardeer je de mooie dingen weer.
Dankjewel voor je fijne reactie Annouska, heel erg lief.
Ik vind het echt RETE knap hoe jij er mee omgaat! Natuurlijk, het is hartstikke klote. En dat geef je zelf ook toe. Maar je blijft jezelf er niet in omwentelen en staat weer op. En dat is zo sterk! Ja, dat heb je misschien geleerd door dingen in het verleden, maar dat zorgt er niet automatisch voor dat je weer opstaat. Dat opstaan doe je zelf en daar mag je héél erg trots op zijn! En die emoties komen wel. Probeer het even te laten gaan (heel moeilijk, ik weet het) en verwacht niet te veel van je zelf. Er is zoveel gebeurt, dat komt nooit allemaal in één keer. XXXX
Ja, dat denk ik ook echt hoor. Het heeft tijd nodig. En weet je, misschien heb je inderdaad wel heel erg veel geleerd van vorig jaar en bén je niet meer zo emotioneel als toen. Ga je er op deze manier mee om. Je weet het niet. Gewoon de tijd nemen en het laten komen zoals het komt.
Dat zei mijn vriend ook! 🙂 Ik word natuurlijk ook een jaartje ouder (haha dat klinkt zo stom) en misschien ga ik er nu inderdaad wel anders mee om. Dankjewel, x.
Ik vind het knap hoe je er nu al in staat, maar ik denk niet dat je van jezelf kunt verwachten dat je vandaag op morgen het allemaal hebt geaccepteerd en verwerkt. Helaas gaan daar soms jaren overheen. Ik kreeg laat de diagnose fibromyalgie en het heeft heel lang geduurd voordat ik het enigzins een plekje heb kunnen geven. Echt volledig accepteren Is mij tot nu toe nooit gelukt. Want zodra het slechter gaat krijg ik weer datzelfde gevoel dat mijn lichaam mij in de steek laat.
Toch wil ik je niet ontmoedigen. Maar blijf wel realistisch en gun jezelf de tijd.
Hi Simone, nee dat denk ik ook zeker niet! Zoals ik hierboven ook reageerde op een andere comment, denk ik dat ik nu nog in een soort rationele overleefmodus zit. Helemaal accepteren zal ik het denk ik niet, het blijft natuurlijk een onbegrijpelijke rotstreek van mijn lichaam.. Maar er zo goed en positief mogelijk mee omgaan kan ik natuurlijk wel proberen! 🙂 Heb je het inmiddels al wel beter een plekje kunnen geven? 🙁 Liefs
Sterk staaltje wat daar in jouw schoenen staat. Hoe jij er mee om gaat, wow. Ik zou gelijk in de slachtofferrol gaan springen, denk ik… Vlakke emoties, pff. Ik ga altijd maar net zo lang door totdat ze ineens binnen knallen. Maar dat is geen goed advies.
Lief dat je dat zegt 🙂 Denk dat ik je advies toch een beetje heb opgevolgd, gisteren kwam alles opeens binnen. Zal nog wel vaker gaan gebeuren.
Ik heb echt heel veel respect hoe je het tot nu toe doet, ik denk eigenlijk dat je dit al echt super goed doet. En je een positief voorbeeld bent voor heel veel mensen.
Dat vind ik een heel groot compliment, dankjewel!
Respect voor jou! Ik denk dat het misschien gewoon een soort onbewuste ontkenningsfase is en dat die sterke emoties vanzelf nog wel een keertje gaan komen…
Hoi Lauriëtte,
Ik ben via via op je blog terecht gekomen. Vervelend dat je op latere leeftijd diabetes hebt gekregen. Ik ben inmiddels zelf al bijna 16 jaar diabeet en ik herken veel van je onmacht en frustraties. Ik heb die namelijk ook nog steeds.
Als je het fijn vind om een keer te praten, of vragen te stellen, of whatever… mensen zonder diabetes weten soms echt niet waar wij mee moeten dealen.
Succes
X Lauren
Hi Lauren, heel erg lief van je. Mag ik vragen hoe oud je nu bent? Dankjewel, x!
Ik ben nu 23, bijna 24. Op 21 juni heb ik mijn diabetes jubileum, dan heb ik het 16 jaar inmiddels.
Alle respect met hoe je om gaat met dit nieuws. Het lijkt me alles behalve makkelijk om op latere leeftijd plot te horen te krijgen dat je diabetes hebt. Wat die emoties betreft, het werd eerder al gezegd, maar het kan dus zijn dat dat komt omdat je zo’n klap hebt gekregen, dat je hoofd je nu zegt: “goed, even wennen aan deze nieuwe manier van leven, ik sluit even mijn emoties af en zie wel wat er komt,”. Die emoties gaan op termijn terug normaler worden eens je je draai hebt gevonden met je nieuwe levenswijze, denk ik.
Je doet het super! Ik herken het helemaal. Momenteel zit ik in ongeveer dezelfde fase. De ene dag denk ik dat ik alles op een rijtje heb en de volgende dag ben ik mijn spoor kwijt en is het een rollercoaster. Doorzetten en positief blijven is de boodschap (en af een toe eens zondigen ;D)!
Quote from Sergey Altukhov, director of the Centre for the Effective Study of Dr K.P. Buteyko’s Method:
“It seems no time since the summer of 1989, when my dear Clara Lagunova conducted a successful state clinical trial of the Method on 50 of the most chronic diabetics, at Dr Buteyko’s behes, in the Novosibirsk University Complex. She provided official proof to the whole world – even people who knew nothing about the trial – that the VEDB Method can completely eradicate sugar diabetes.”
Suikerpatienten missen zuurstof:
https://buteyko-methode.eu/achtergrondinfo/artikelen/suikerpatienten.html
[…] Stiekem had ik verwacht dat ik in een enorm diep en verdrietig dal terecht zou komen met enorme huilbuien, maar dat is blijkbaar niet zo. Opzich ben ik daar blij mee, maar daardoor voel ik me ook erg neutraal.– 21 mei 2015 […]