Eind mei vertelde Bas van de Goor op de open dag van Diabeter dat er vier fases zijn die je doorloopt tijdens de acceptatie van diabetes. Shock, leergierig, recalcitrant en routine. Shock? Check. Leergierig? Dubbel check! De recalcitrante fase hoopte ik over te slaan maar helaas zijn we elkaar een paar weken geleden toch tegengekomen. En ik kan je vertellen dat de recalcitrante fase een enorme bitch en sta in de weg is binnen mijn ontdekkingstocht naar de acceptatie van diabetes.
Het eerste foutje
Precies vier maanden na de diagnose van diabetes type 1 ging ik de mist in. Op zaterdag gaan mijn vriend en ik altijd buiten de deur lunchen. Ik had een tosti met ham en kaas besteld en toen ik na mijn bloedglucosemeting insuline wilde spuiten kwam ik al snel tot het besef dat mijn naaldjes op waren en dat ik deze niet had bijgevuld… Super onhandig. Nouja, dan maar zonder insuline. Gelukkig had mijn alvleesklier een goede dag en deed hij het alsnog grotendeels zelf.
De stundel driedaagse
De week daaropvolgend spoot ik tijdens dezelfde zaterdaglunch insuline voor 4 boterhammen aangezien ik doordeweeks elke dag vier boterhammen eet. Op mijn bordje lagen echter maar twee boterhammen. Nou, kom maar door met dat vruchtensapje om het verschil te compenseren! De zondag daarna was de Royal Run! Na de run gingen we gezellig met zijn allen eten bij Van der Valk.
Moet je niks meenemen uit de auto?
Nee! Doe maar op slot! 🙂
*Lopen naar het restaurant*
Heb je je diabetes spulletjes wel bij je..?
Ohja! Mag de auto weer open?
Mijn vader vond het een goed teken. Persoonlijk vond ik het geen goed teken maar vooral een beetje dom. Toen mijn vader uitlegde dat het liet zien dat ik minder actief bezig was met het hebben van diabetes, vond ik dat bij nader inzien toch ook wel een goed teken. Misschien dat ik aan de situatie begon te wennen, in de buurt kwam van de acceptatie, maar daardoor ook automatisch foutjes ging maken.
De maandag daarna besloot ik recalcitrant na het avondeten een zak chips weg te werken. Ik had zin in een zak chips. Dus ik pakte een zak chips. Zo simpel was het op dat moment. Dan ga je slapen met een bloedglucose van 16 mmol/l. Spuit je ook nog eens teveel kortwerkende insuline, word je wakker van een nachtelijke hypo. Eigen schuld, dikke bult.. Ik heb het toen maar de stuntel driedaagse genoemd. Maar helaas was dat slechts het begin van mijn recalcitrante fase…
Vakantie
Tijdens de vakantie in Lissabon was het natuurlijk 3 keer per dag koolhydraten inschatten en dat is een kwaliteit die ik (nog) alles behalve goed beheers.. Het motto was: “Liever te hoog dan te laag” en met slechts 2 hypo’s tijdens de vakantie is dat best wel goed gegaan! De hoogste waarde voor een maaltijd was 11.7 mmol/l maar dan had ik waarschijnlijk net een paar koekjes naar binnen gewerkt. Het verdient allemaal niet de schoonheidsprijs, maar het was vakantie.
Stroopwafels zijn lekker..
Eenmaal weer terug in Nederland vond ik het wel weer tijd om mezelf in het gareel te krijgen. Totdat ik die lekkere stroopwafel zag bij de Albert Heijn. Opeens begin ik een beetje te begrijpen hoe iemand met een streng dieet zich voelt. Probeer al dat lekkers maar eens te weerstaan als je een grote liefhebber bent van eten. Het resultaat was 17.2 mmol/l. Het was voor het eerst dat ik écht iets van een hoog bloedglucose merkte. Boos en opgefokt, ik wist niet meer waar ik het zoeken moest.
En nu, de weg richting acceptatie?
Gelukkig kon ik mijn bloedglucose na het stroopwafelincident vrij snel weer corrigeren, maar het was mij wel een belangrijk omslagpunt. Ik kan wel onwijs kinderachtig en recalcitrant stroopwafels en zakken chips wegeten, maar uiteindelijk heb ik niet alleen mijzelf ermee, maar ook mijn omgeving. Op naar de volgende fase; routine en misschien zelfs wel acceptatie! 🙂
Tijd om het spreekwoordelijke stuur van mijn geblindeerde auto weer om te gooien en weer netjes op de rechterbaan te gaan rijden!
Soms is het heel fijn om even te doen alsof je ziekte niet bestaat en lekker te doen/eten wat je zelf wilt. Helaas krijg je daar later altijd de rekening voor. Wat betreft te drukke activiteiten maak ik nog steeds die fout. Met gluten eten niet, Ik wordt zo ontzettend ziek daarna dat het me dat absoluut niet waard is. Maar het blijft lastig als je mensen pizza, koekjes of broodjes ziet eten en jij mag het niet eten.
Kan me voorstellen dat het echt een proces is waar je doorheen moet. Fijn om te beseffen dat je het al wat meer een plekje begint te geven 🙂
Heel mooi, hoe je vader dat beredeneerde over hoe veel je bezig bent met diabetes en dat je het al wat kan loslaten. Het is fijn om te zien (of te lezen eigenlijk) dat je er al zo mee omgaat zoals je dat nu doet.
Volgens mij is deze fase niet meer dan logisch, ik kan het me tenminste goed voorstellen dat je op een gegeven moment zo reageert op zo’n vervelende chronische ziekte. Maar goed dat je het toch positief bekijkt in dit artikel want met routine als volgende fase kan het inderdaad alleen maar beter worden!
Goed om te lezen dat je der al beter mee omgaat. En afentoe even lekker doen waar je zin in hebt is helemaal niet erg. Zelf doe ik dat ook afentoe en dan zeg ik tegen mezelf “ff lekker een off day”. Hoge waardes hebben één keer in de zo veel tijd is helemaal niet erg. En je gaat zeker snel de routine fase in. Succes!
Ik zou denk ik meteen in de recalcitrante fase schieten en er nooit meer uit komen. Het lijkt me echt heel zwaar!
Maar als je insuline neemt kan je toch gewoon best die stroop wafels eten? Althans, mijn vriend eet er niks minder om! Alleen altijd er bij stil staan is wel vervelend inderdaad.
Stel dat je vriend net gegeten heeft en daarna zin heeft in een stroopwafel, spuit hij dan insuline bovenop de al werkende insuline?
Meestal niet maar plant hij snoep momenten van te voren in zegmaar. Dus tijdens het eten al denken of ie straks een koekje wil. Maar het komt wel voor dat ie spontaan wat wil eten zoals een brownie en dan neemt ie extra
Hallo Lauriette
Wat een wegen moeten we bewandelen om diabetes te leren accepteren in ons leven. Zelf merk ik het ook na 1.5 jaar met medicijnen en nu sinds 1 week met insuline.. Het telwerk is begonnen. Zit er nog niet helemaal in met al die koolhydraten tellen..Maar de diabetes verpleegkundige zei..Bij de P’s meer eenheden spuiten. In mijn geval 6. De P’s ?? Ja, pasta patat en pizza! Ik moest er zelfs om lachen. Wel een leuk geheugen steuntje..Ik heb LADA type 1. Er werd eerst gedacht type 2..maar daar ben ik te slank en te jong voor. Haha. (41) De laatste maanden veel gedoe en geprobeer met med. En ook uitstel van mezelf om te moeten spuiten, was het klaar. Ik was er klaar mee en mn lichaam op. Na Veel hypers verder.. nu voel ik me beter door de insuline en zie het ook terug in mn dagboekje. Om het allemaal op te leuken direkt een combi-clutch tasje besteld..want ja; we willen er natuurlijk wel hip bijlopen he?! Wilde nog even zeggen dat je blog s fijn zijn om te lezen.
Mvg Jolanda
Haha het is zeker een handig geheugensteuntje! Dankjewel voor je complimenten Jolanda. Heel veel succes nu je ook insuline moet gaan spuiten. Komt goed! 🙂
Zo, dat klinkt best pittig. Het lijkt me echt onwijs wennen om opeens diabetes te hebben. Je moet werkelijk overal over nadenken, en ik kan me wel goed voorstellen dat je soms gewoon een zak chips wilt wegwerken. Maar het is op een andere manier ook erg herkenbaar. Ik ben zelf ook chronisch ziek, ik heb reuma. En ik moet altijd rekening houden met mijn grenzen, heb toch minder energie ook en sneller last van mijn lijf. Na 15 jaar blijft het lastig en ga ik nog wel eens over m’n grenzen heen. Hoort erbij denk ik.
Wat een feest der herkenning is dit! Ik heb zelf 8,5 jaar type 1 maar door allerlei dingen die er de afgelopen jaren in mijn omgeving zijn gebeurd heb ik het idee dat ik de diabetes nooit een goede plek heb gegeven. Het was altijd met Shanti gaat het goed en ohja ik heb ook nog ergens diabetes, waar ik mee moet leven en dat doe ik er wel even bij. Het kan super slecht gaan met mijn waarde, maar dan meen ik toch dat het goed gaat met mij. Gevolg, na 8 jaar perfecte hba1c waarde is het het laatste half jaar ruk 🙁 Maar daar wordt aangewerkt!
Dit gaat misschien heel gek klinken hoor, maar ik ben elke keer zo blij als er weer iemand is die het allemaal begrijpt! 🙂 Hoop dat je volgende HbA1c weer mooier is. Las je tip over Ice Tea zero! Daar ga ik eens naar op zoek! 😀 De Slimpie Ice Tea komt ook wel weer een beetje mijn neus uit haha 😛
Wauw. Ik kom bij toeval op je blog en lees hier net je hele traject van diabetes 1. Zelf kreeg ik op 4 December 2015 ook de diagnose. Ik was net 18 geworden en stond vol energie in het leven, het kwam als een enorme klap. Ik herken mezelf zo erg in je verhaal! De frustraties en het onbegrip voor de ziekte, en vooral de vraag waarom ik? En je verhaal over de eerste dagen in het ziekenhuis, wat een ellende he haha. Ik probeer het nog steeds te accepteren en je verhaal helpt hier heel erg bij, fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. We can do this!
Lieve Sylvana, eerst een dikke knuffel voor jou! 🙂 Wat fijn om te horen dat je op mijn blog terecht bent gekomen en dat het je ergens een beetje heeft geholpen. Je zal wel geschrokken zijn; Ben je er al een klein beetje aan gewend? Het is natuurlijk nog niet zo lang geleden 🙁 Vooral vol energie in het leven blijven staan hoor meis. Het is even een tegenslag, maar voor je het weet is je leven weer gewoon zoals het eerst was, komt goed. We indeed can do this! 😉
Omg, waar heb je dat leuke diabetes tasje gekocht? 😀
Heb het nu anderhalf jaar, maar mijn tasje wordt nu nogal oud, ik wil graag een nieuwe 🙂
Hi Melissa! Ik heb het tasje gekocht bij Prikkedief! 🙂
[…] hypo’s… Neemt nog niet weg dat ik een HbA1c van 36 erg vreemd vind. Zeker in combinatie met mijn recalcitrante fase in september met onder andere het stroopwafelincident, wat slechts één voorbeeld was en regelmatig zorgde voor […]