Diabetes clutch met diabetesbenodigdheden

Acceptatie van diabetes; vijf maanden na de diagnose

Eind mei vertelde Bas van de Goor op de open dag van Diabeter dat er vier fases zijn die je doorloopt tijdens de acceptatie van diabetes. Shock, leergierig, recalcitrant en routine. Shock? Check. Leergierig? Dubbel check! De recalcitrante fase hoopte ik over te slaan maar helaas zijn we elkaar een paar weken geleden toch tegengekomen. En ik kan je vertellen dat de recalcitrante fase een enorme bitch en sta in de weg is binnen mijn ontdekkingstocht naar de acceptatie van diabetes.

Het eerste foutje

Precies vier maanden na de diagnose van diabetes type 1 ging ik de mist in. Op zaterdag gaan mijn vriend en ik altijd buiten de deur lunchen. Ik had een tosti met ham en kaas besteld en toen ik na mijn bloedglucosemeting insuline wilde spuiten kwam ik al snel tot het besef dat mijn naaldjes op waren en dat ik deze niet had bijgevuld… Super onhandig. Nouja, dan maar zonder insuline. Gelukkig had mijn alvleesklier een goede dag en deed hij het alsnog grotendeels zelf.

De stundel driedaagse

De week daaropvolgend spoot ik tijdens dezelfde zaterdaglunch insuline voor 4 boterhammen aangezien ik doordeweeks elke dag vier boterhammen eet. Op mijn bordje lagen echter maar twee boterhammen. Nou, kom maar door met dat vruchtensapje om het verschil te compenseren! De zondag daarna was de Royal Run! Na de run gingen we gezellig met zijn allen eten bij Van der Valk.

Moet je niks meenemen uit de auto?
Nee! Doe maar op slot! 🙂
*Lopen naar het restaurant*
Heb je je diabetes spulletjes wel bij je..?
Ohja! Mag de auto weer open?

Mijn vader vond het een goed teken. Persoonlijk vond ik het geen goed teken maar vooral een beetje dom. Toen mijn vader uitlegde dat het liet zien dat ik minder actief bezig was met het hebben van diabetes, vond ik dat bij nader inzien toch ook wel een goed teken. Misschien dat ik aan de situatie begon te wennen, in de buurt kwam van de acceptatie, maar daardoor ook automatisch foutjes ging maken.

Bloedglucosemeter met bloedglucose gemiddelden

De maandag daarna besloot ik recalcitrant na het avondeten een zak chips weg te werken. Ik had zin in een zak chips. Dus ik pakte een zak chips. Zo simpel was het op dat moment. Dan ga je slapen met een bloedglucose van 16 mmol/l. Spuit je ook nog eens teveel kortwerkende insuline, word je wakker van een nachtelijke hypo. Eigen schuld, dikke bult.. Ik heb het toen maar de stuntel driedaagse genoemd. Maar helaas was dat slechts het begin van mijn recalcitrante fase…

Vakantie

Tijdens de vakantie in Lissabon was het natuurlijk 3 keer per dag koolhydraten inschatten en dat is een kwaliteit die ik (nog) alles behalve goed beheers.. Het motto was: “Liever te hoog dan te laag” en met slechts 2 hypo’s tijdens de vakantie is dat best wel goed gegaan! De hoogste waarde voor een maaltijd was 11.7 mmol/l maar dan had ik waarschijnlijk net een paar koekjes naar binnen gewerkt. Het verdient allemaal niet de schoonheidsprijs, maar het was vakantie.

Stroopwafels zijn lekker..

Eenmaal weer terug in Nederland vond ik het wel weer tijd om mezelf in het gareel te krijgen. Totdat ik die lekkere stroopwafel zag bij de Albert Heijn. Opeens begin ik een beetje te begrijpen hoe iemand met een streng dieet zich voelt. Probeer al dat lekkers maar eens te weerstaan als je een grote liefhebber bent van eten. Het resultaat was 17.2 mmol/l. Het was voor het eerst dat ik écht iets van een hoog bloedglucose merkte. Boos en opgefokt, ik wist niet meer waar ik het zoeken moest.

En nu, de weg richting acceptatie?

Gelukkig kon ik mijn bloedglucose na het stroopwafelincident vrij snel weer corrigeren, maar het was mij wel een belangrijk omslagpunt. Ik kan wel onwijs kinderachtig en recalcitrant stroopwafels en zakken chips wegeten, maar uiteindelijk heb ik niet alleen mijzelf ermee, maar ook mijn omgeving. Op naar de volgende fase; routine en misschien zelfs wel acceptatie! 🙂

Tijd om het spreekwoordelijke stuur van mijn geblindeerde auto weer om te gooien en weer netjes op de rechterbaan te gaan rijden!