Afvallen vs. Aankomen; Accepteer elkaar

Hoewel onderstaande blogpost subjectief is heb ik mijn best gedaan om het zo objectief mogelijk te schrijven. Het is niet mijn bedoeling om mensen aan te vallen of te beledigen. Vier jaar geleden (wat gaat de tijd toch snel) kreeg ik de ziekte van pfeiffer. Ik was toen ongeveer 2 a 3 maanden uitgeschakeld en heb toen veel tijd doorgebracht in bed. Heel erg veel last had ik er na die paar maanden eigenlijk niet meer van. Ik was wel wat sneller moe, maar meer dan dat was het eigenlijk niet. Ongemerkt ben ik in die periode toch 8 kilo afgevallen en ging ik van een gezond BMI van 20,2 naar een niet meer zo gezond BMI van 17,4. Nu zullen een aantal mensen misschien denken, who cares? Super fijn toch, val je zomaar af zonder dat je er iets voor hoeft te doen! Ik begrijp wel dat sommige mensen dat heel erg fijn vinden, maar het is helaas niet voor iedereen een pretje.

Een BMI van 17,4 is namelijk te laag. Het Voedingscentrum zegt het volgende over ondergewicht: “Ondergewicht of ongewenst afvallen kan worden veroorzaakt door gebrek aan eetlust vanwege een ziekte. Een te laag gewicht kan risico’s voor de gezondheid met zich meebrengen. De conditie kan achteruit gaan en iemand kan zich sneller lusteloos en moe voelen. Ook neemt waarschijnlijk de kans op botbreuken toe. Een BMI van 18,5 of minder is een ernstige risicofactor voor botontkalking. Het is verstandig te proberen aan te komen en zo nodig naar de huisarts te gaan.”

Lang verhaal kort. Dankzij de ziekte van pfeiffer is mijn lever een tijdje van slag geweest waardoor mijn eetlust flink is afgenomen. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik tussendoor pieken heb gehad qua gewicht, waardoor duidelijk is geworden dat hoe ik mij voel wel degelijk in relatie staat tot mijn eetlust. Inmiddels vier jaar later zit ik op een BMI van 18,1 wat dus nog steeds niet ‘gezond’ is. Nu is dat niet meer zo’n super groot probleem, ik hoef namelijk nog maar 1 kilo aan te komen dan heb ik een gezond BMI van 18,5. Maar, ik wil meer dan dat. Voordat ik te maken kreeg met de ziekte van pfeiffer woog ik 59 kilo en dat vind ik wel een mooi streven (BMI van 20,2).

Wij willen juist niet afvallen!

Hoewel het mijn goed recht is om aan te willen komen, heb ik niet het gevoel dat dit door iedereen geaccepteerd wordt en ik ben niet de enige die dit gevoel heeft. Een vriendinnetje van mij heeft een BMI van 15,8 en doet al drie jaar haar uiterste best om aan te komen. Ze studeerde Voeding en Diëtetiek maar is gestopt omdat alles wat ze leerde in de praktijk niet werkte. Zij plaatste afgelopen week het volgende op Facebook:

Als je ondergewicht hebt en en probeert aan te komen en het vervolgens niet lukt, is dat vervelend. Als je vervolgens te horen krijgt dat je niet raar moet doen en tevreden moet zijn met hoe je bent is dat extra vervelend. Je hebt toch maatje 34? Wauw! Ik zou willen dat ik jou was! Prima, jouw goed recht maar iedereen bepaalt zelf hoe die wilt zijn en de wereld zou een stuk gezellig zijn als we elkaar in deze keuze gewoon accepteren. Dus als jij graag maatje 34 wilt zijn dan is dat helemaal prima, maar laat mij dan ook lekker maatje 38 willen zijn zonder dat ik zo’n oordelende -huh-jeetje-jij-bent-gek- blik of opmerking krijg.

Sinds begin januari sport ik twee keer per week en probeer ik doormiddel van krachttraining spieren te creëren wat uiteindelijk weer zorgt voor meer gewicht. Op de website van Achmea Health Center had ik gezien dat ze ook diëtetiek aanbieden en dat leek mij een geweldige combinatie. Want ik kan wel gaan sporten, maar als ik vervolgens meer calorieën ga verbranden dan dat ik binnenkrijg schieten we natuurlijk niks op. Oftewel, ik wil zoveel mogelijk calorieën binnenkrijgen, maar dan wel gezonde calorieën. Het is niet zo dat ik elke dag bij de Bram Ladage wil ontbijten, lunchen en dineren.

Sporten met het voor mij daarbij behorende voedingsadvies vanuit één organisatie onder één dak! Geweldig toch?! Maar helaas is de diëtetiek van Achmea alleen voor mensen die willen afvallen en niet voor mensen die willen aankomen. “Aankomen is gewoon een kwestie van veel eten wat je eventueel kan aanvullen met voedingssupplementen” – Hoppa, nou dan weten jullie dat. Simpel toch? Gewoon een kwestie van doen. Ik begrijp het ergens wel hoor dat er zo makkelijk over gedaan wordt. Ik kan elke dag eten wat ik wil en ik begrijp dat mensen die willen afvallen dat frustrerend vinden. Maar als je elke dag meer moet eten dan waar je eigenlijk zin in hebt en vervolgens als je eigenlijk al bommetje vol zit nog 10 happen moet nemen is dat echt niet fijn. Aankomen is moeilijker dan het lijkt.

Nog een voorbeeld. Als je op bol.com zoekt op afvallen in de categorie Nederlandse boeken, zijn er 332 resultaten. Als je vervolgens in dezelfde categorie zoekt op aankomen (Bedoelde je misschien ‘ankommen’? Huh nee, dit bedoel ik dus..) krijg je slechts 11 resultaten, waarvan 1 enigszins waardevol resultaat, een boekje met het calorieën alfabet, hoera! Raar toch? Overgewicht is schadelijk voor de gezondheid, maar ondergewicht ook. Waarom wordt daar niks over geschreven? Dat is ook belangrijk!

De reden dat ik hier zo’n enorm verhaal over schrijf is omdat ik me regelmatig niet begrepen voel en dat is erg vervelend. Ik wil op mijn blog (onder andere) gaan schrijven over manieren die mogelijk kunnen bijdragen bij het aankomen zoals gezonde calorieënbommetjes, voedingssupplementen en de juiste workouts. Ik heb net zoals vele anderen ook nog wat kilo’s te gaan en samen komen we er vast wel 😉