In de achtertuin staat een klein appelboompje in bloei. Al dagen liep ik rond met het plan om een mooie foto te maken van de lentebloesem, maar het kwam er maar niet van. Vanochtend zat de boom nog vol met prachtige witte bloemen. Maar in de middag was er niet veel meer van over… En hoewel ik een beetje beteuterd met mijn camera in mijn handen stond toen ik naar buiten liep en geconfronteerd werd met een paar luttele overgebleven bloempjes, vond ik het toch ook wel weer mooi. Op een symbolische manier…
Jaar van stilte…
Als ik namelijk iets heb geleerd in het afgelopen jaar van stilte, is dat je niet alles in eigen hand hebt. Als de wind opeens verandert van richting, kan het er zomaar opeens in korte tijd stukken minder mooi uitzien.
Er was een plan; we hadden een plan. De aankoop van het nieuwbouwhuis was een volgende stap in ons leven samen. Een stap waar we ruim 2-3 jaar naartoe hebben gewerkt en waar ik ook regelmatig over geschreven heb. Toen het moment daar was, liep alles opeens anders dan verwacht.
De hoe, wat en het waarom hoeft niet per se in detail gedeeld te worden met de rest van de wereld; mogelijk dat ik daar in de toekomst nog wel wat over schrijf. Maar de strekking van het verhaal is dat er niet langer een wij is en dat ik er weer alleen voor sta. En dat is prima. Ondanks dat het niet makkelijk is; verre van zelfs. Voor ons allebei overigens. Het is de moeilijkste keuze geweest die ik tot nu toe in mijn leven heb moeten maken. Na zeven jaar van samenzijn is wij nu weer ik. En is van ons nu van hem of van mij; of ergens nog een beetje in het midden omdat we er nog niet over uit zijn.
Niet het beste jaar
Afgelopen jaar is samen te vatten in twee worden; het was helemaal kut. Excuse my French. Maar ondanks dat je dit soort periodes liever overslaat en je van tevoren niet weet wat er komen gaat, is het één groot leermoment en kom je er uiteindelijk sterker uit. Tenminste, dat moeten we nog maar even zien, maar dat is wel de verwachting en hetgeen wat ik mijzelf blijf vertellen.
Net zoals vele andere dingen, hebben mijn blog en daarmee het delen van mijn ervaringen, avonturen en verhalen, op een laag pitje gestaan. Ik had en heb soms nog steeds, totaal niet de energie en de motivatie om dan ook maar iets te delen met de rest van de wereld. Want wat valt er te delen als je gedachten één grote chaos zijn en je het gevoel hebt dat je hele leven een puinhoop is…
Een nieuw avontuur!
Maar, het komt uiteindelijk allemaal goed, denk ik. Over een tijdje begin ik aan een nieuw avontuur. Alleen. En ondanks dat ik op sommige dagen bang en onzeker ben over alles wat komen gaat, sta ik op andere dagen te trappelen van enthousiasme en kan ik niet wachten totdat ik straks mijn eigen plekje heb, waar ik langzaam maar zeker weer een mooi en fijn leven kan opbouwen.
To be continued…
Heel veel liefde! (En wat een prachtige foto). We zien elkaar snel Laurie <3
Dankjewel lieve Stel; tot snel! x
Wauw ik lees je blog altijd met veel plezier en hoopte doordat er niks meer kwam dat je je beste leven aan het leven was. Het doet me verdriet dat je een mindere periode hebt (gehad). Dit soort situaties zijn nooit leuk. Heel veel sterkte. Ik ken het gevoel van opnieuw moeten starten alleen maar weet gelukkig ook dat uiteindelijk alles ook weer goed komt. This too shall pass. Liefs.
Lief, dankjewel! 🙂 x
Knuffel!<3
Knuffel terug! 🙂
[…] ‘ons nieuwbouwhuis’ een beetje vreemd klinkt, nu dat we uit elkaar zijn, klinkt ‘het nieuwbouwhuis’ nog veel vreemder. Afstandelijk, alsof het niets is. […]
Ah jee, ik heb dit helemaal gemist. Ik weet hoe heftig dit kan zijn. Veel succes in je eentje. Liefs!! X
Dankjewel, komt goed! 🙂
[…] ik begin te vallen, dan klim ik er zelf ook wel weer uit. En of het de verkeerde keuze is geweest om alleen verder te gaan; dat denk ik niet. Vooralsnog voelt het alsof we de juiste keuze hebben gemaakt, ondanks dat het […]