Soms gaan er dagen voorbij dat ik er eigenlijk helemaal niet mee bezig ben. Dan gaat alles op de automatische piloot en is het nu eenmaal zoals het is. In de ochtend anderhalve eenheid insuline, tussen de middag vier eenheden voor vier boterhammen en ’s avonds weet ik het ook altijd wel zo’n beetje. Hartstikke prima, geen vuiltje aan de lucht. Totdat je buiten je comfort zone moet treden omdat je bijvoorbeeld naar het buitenland gaat, of naar een verjaardag.
Dan is het opeens allemaal niet meer zo ‘makkelijk’. Voor de zekerheid, om misverstanden te voorkomen; Hiermee zeg ik niet dat het hebben van diabetes makkelijk is, het is alles behalve dat. Maar het went, ondanks dat je er een fulltime baan en een hoop zorgen bij hebt gekregen. Tijdens mijn studiereis naar Sicilië voelde ik mij voor het eerst beperkt. Het hebben van diabetes overheerste toen enorm en ik was er noodgedwongen veel mee bezig. Waar het normaal gesproken allemaal op de automatische piloot ging, werd ik nu vier maal daags en soms nog wel vaker geconfronteerd met het feit dat ik diabetes heb.
Elke keer die keuzes
In het dagelijks leven met normale bezigheden, ook wel mijn comfort zone genoemd, weet ik precies hoe het allemaal werkt. Maar op het moment dat je in het buitenland, in een restaurant of op een verjaardag iets gaat eten waarvan je niet precies weet hoeveel koolhydraten het bevat, of bij het voorgerecht nog niet weet wat je allemaal voorgeschoteld gaat krijgen, sta je voor een lastige keuze.
- Optie 1 – Ik spuit express te weinig insuline. Dan zit ik waarschijnlijk straks te hoog, maar dat komt vanzelf wel weer goed. Nadeel: Je krijgt hoofdpijn, moet elk halfuur naar de toilet en het is voor de langere termijn niet goed voor je.
- Optie 2 – Ik spuit de in mijn optiek juiste hoeveelheid insuline (op basis van een schatting) en hoop dat dit goed is. Dit is natuurlijk de meest voor de hand liggende keuze, maar het blijft een schatting, dus de kans is groot dat je:
- Alsnog te hoog eindigt, zie optie 1 voor de nadelen.
- Een hypo krijgt, waardoor je je belabberd voelt (trillerig, warm etc.) en wat ook nog eens gevaarlijk kan zijn als je achter het stuur zit.
In de praktijk
Zo moest ik op Schiphol elk halfuur naar de toilet. Na het meten van mijn bloedglucose begreep ik dat gelijk, een te hoge waarde. Het is moeilijk te geloven, maar je lichaam reageert echt heel snel op een te hoog of laag bloedglucose.
Op Sicilië moesten we aardig wat afstanden afleggen met de auto en omdat ik het heel erg leuk vind om te rijden én we een hele fijne auto hadden moest en zou ik rijden. Maar wat nu als ik een hypo zou krijgen? Of erger nog; Het niet door zou hebben? Je bent gefocust op het rijden, warm is het sowieso. Het aanvoelen van een hypo kan dan misschien lastig zijn en is iets wat je niet wilt uitproberen, zeker niet met iemand naast je.. Gelukkig was mijn collega erg begripvol en hebben we uiteindelijk om en om gereden. Zij reed na de maaltijden zodat de kans dat ik een hypo achter het stuur zou krijgen uitgesloten werd en als mijn bloedglucose na het uitwerken van de kortwerkende insuline in orde was, dan reed ik de overige tijd.
En dan heb je ook nog de ongemakkelijke momenten dat je een hypo krijgt terwijl je een rondleiding krijgt bij een accommodatie. Ik heb nog niet de courage ontwikkeld om tegen een onbekende te zeggen dat ik even moet pauzeren om mijn suiker te meten. Dus ik liep daar al wandelend te stuntelen met mijn tasje om maar vooral geen aandacht op mijzelf te vestigen. Wat als ze zou vragen wat er aan de hand is? Stom eigenlijk, want zo maak je het voor jezelf vooral erg lastig. Na het piepen van mijn bloedglucosemeter begreep de mevrouw die ons de rondleiding gaf wonderbaarlijk genoeg precies wat er aan de hand was. “Do you want something to eat?” – Waarop we een heerlijke lunch voorgeschoteld kregen.
Op verjaardagen of uitjes met werk vind ik het soms ook nog wel eens lastig en dan vooral wat het drinken betreft. “Wil jij ook een wijntje?” – Nee, dankjewel. “Oh? Drink je niet?” – Om vervolgens weer te vertellen dat je sowieso nooit zo’n liefhebber bent geweest van alcohol (met uitzondering van mijn studententijd) en dat je het nuttigen van alcohol sinds de diagnose van diabetes sowieso niet meer zo’n strak plan vindt. Of dat er aan je gevraagd wordt wat je wilt drinken. “Is er cola light, zero of crystal clear?” – Waarop je dan soms aangekeken wordt alsof je het meest kieskeurige en onredelijke persoon op aarde bent. Terwijl ik ook gewoon liever had gezegd: “Oh, maakt niks uit, doe maar wat!”
Om een lang verhaal kort te maken
Het hebben van diabetes kan er (blijkbaar) voor zorgen dat je je soms beperkt voelt en je vooral ook erg bewust bent van de ziekte. Binnen mijn comfort zone gaat het meestal prima, maar buiten mijn comfort zone voelt het soms als een hele opgave om mijn happy face te behouden. Met de jaren wordt het vast ‘makkelijker’ en went dat ook weer. Laten we daar in ieder geval maar vanuit gaan! 😉
Op welke momenten voel jij je beperkt door het hebben van diabetes?
Poe, als ik dit zo lees, lijkt het me soms ook echt wel ingewikkeld ja! Zeker op momenten waarop je gewoon liever even ‘makkelijk’ wil doen en dat niet kan. Ik vind het wel heel bewonderenswaardig hoe je er mee om gaat 🙂
Het zijn inderdaad de niet veel voorkomende momentjes die het soms lastig maken. Lief van je! Dankjewel!
Jeetje mina.. Ik zou er niet aan moeten denken om zoveel rekening te moeten houden met van alles.. Ik vind echt dat je het mega goed aanpakt allemaal. En wat fijn dat je met je collega kon afspreken wie wanneer zou rijden en dat dat zo goed is gegaan. Ik hoop dat het na een aantal jaar (ik hoop weinig) ook op dit soort momenten went, en dat je ook hier dan weer mee om leert gaan en dat het makkelijker wordt. Dat is je zo gegund! Liefs!
<3 Lieve Stella.
Ik heb er eigenlijk nooit zo’n punt over gemaakt. Ik meet, eet, drink overal. En als je anderen verteld dat je diabeet bent, dan snappen ze het ook als je even moet stoppen om te meten of te eten. Ik was afgelopen weekend met vriendinnen naar Walibi, en ik had een hypo in een achtbaan (geen aanrader kan ik je vertellen haha). Toen we eruit waren zei ik ook meteen dat ik moest gaan zitten en wat eten. Was geen probleem, zij hebben ook liever dat ik me goed voel. Dus ik kan je de tip geven om gewoon altijd eerlijk te zijn en aan te geven als het niet gaat. Het is vervelender als je flauwvalt bijvoorbeeld 😉
Hi Lauren. Ik maak er ook geen punt van hoor. Tijdens de studiereis ben ik alleen wel achter gekomen dat de niet zoveel voorkomende momenten soms iets lastiger zijn, zeker als je het nog nooit hebt meegemaakt. Het hebben van diabetes is iets wat ik nooit zal verbergen, maar op het moment dat ik een hypo krijg, probeer ik het eerst zelf op te lossen, zonder anderen daarmee ‘lastig te vallen’.
Wat vervelend dat je dit zo ervaart! Maar echt hoor, dit wordt allemaal een stuk makkelijker. Mijn vriend heeft er soms ook flink de balen van hoor, maar dingen vragen van anderen wordt makkelijker. Sowieso weet iedereen inmiddels wel dat hij diabetes heeft dus als ie ineens begint te zweten weet iedereen dat dat een hypo is! Niemand maakt er ook een probleem van als we even moeten wachten ofzo. En familie en vrienden halen dan ook altijd light drinken (of Rivella – is hij gek op en weinig suiker!)
Hij doet meten en spuiten dan ook gewoon aan tafel bijvoorbeeld, de meeste mensen hebben het niet eens door dat hij daar mee bezig is – maar je wordt er natuurlijk ook handiger in.
Maar ergens anders eten is inderdaad weleens lastig, of op vakantie gaan. Dat blijft wel onhandig idd!
Ik heb er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat het inderdaad niet alleen maar iets ‘gewoons’ is als iemand eenmaal diabetes heeft.. Het lijkt mij vooral in de begin periode heel confronterend en moeilijk! Hopelijk lees jij dit ooit later eens terug en dan denk je; ‘ah zie je wel, ik heb nu álles onder controle, ook in het buitenland of op feestes!’.
Dat hoop ik ook Fleur! Dankjewel!