Daar lag ik dan. Vijf dagen lang in een ziekenhuisbed, naast drie gezellige omaatjes. Waar de tijd dankzij de verveling tergend traag leek te gaan, vloog het (extra lange) bezoekuur voorbij. Ondanks dat het al meer dan twee jaar geleden is, komt de woede zo nu en dan toch weer even opborrelen. In de tijd rondom mijn diagnose van diabetes type 1 hebben twee ziekenhuizen, of beter gezegd: twee specialisten van twee ziekenhuizen, laten zien dat ze hun diploma geneeskunde alles behalve waardig zijn. Ze hebben steken laten vallen waardoor ik onnodig laat ben gediagnosticeerd.
Dé internist
Twee jaar geleden had ik begin april in het Rotterdamse Havenziekenhuis een vervolgafspraak bij de internist. Ik liep al een tijdje rond met buikklachten en tijdens de afspraak zouden we een plan maken voor nieuwe onderzoeken die we konden gaan doen. Het vreemde was dat de buikpijn inmiddels ook plaats had gemaakt voor een aantal andere vage klachten. Zo had ik vaak hoofdpijn, een korter lontje dan normaal, verminderd zicht, enorm veel dorst en moest ik daardoor ook logischerwijs vaker naar het toilet. Voordat ik naar de internist ging had ik natuurlijk al gegoogled op alle vage klachten, maar omdat ik weet dat negen van de tien artsen het vervelend vinden als patiënten eigen doktertje gaan spelen probeerde ik het subtiel te brengen. Ik vertelde dat het waarschijnlijk los stond van mijn buikklachten, maar dat ik de laatste tijd wel erg veel dorst had, veel naar de wc moest én dat mijn zicht in diezelfde periode achteruit waren gegaan. Kan toeval zijn natuurlijk, maar ik wilde het toch graag even vermelden. Je weet het tenslotte maar nooit. Ze noteerde het in de computer en deed er verder niks mee. We moesten het maar even aankijken.
Ja, ik zat daar misschien voor buikklachten, maar als er geen belletje gaat rinkelen bij het horen van die drie hele specifieke symptomen, dan heb je tijdens je studie echt niet op zitten letten. Mensen maken fouten, dat weet ik. Maar als arts is het je werk om zo min mogelijk fouten te maken. Er gaat zelfs bij mij al een belletje rinkelen als ik iemand op werk het ene flesje water na het andere flesje water zie drinken. Het feit dat die arts niet op het idee kwam om even mijn bloedglucose te meten, en ik er daardoor zelf 25 dagen later achter moest komen dat ik diabetes type 1 had/heb, maakt me woest. Toen ik na mijn opname te horen kreeg dat de desbetreffende internist mijn vaste behandelaar zou worden heb ik direct gezegd dat we dat misschien maar niet moesten doen.. Het is goed dat dé internist tijdens mijn opname niet naast mijn bed heeft gestaan (er was elke dag een andere internist in charge), want ik weet niet wat ik dan gedaan zou hebben.
Tunnelvisie bij het bloedonderzoek
In dezelfde week van mijn afspraak met de internist, was ik op bezoek bij het AMC voor een bloedonderzoek. Je zou denken dat er daar een alarmbelletje gaat branden op het moment dat je een hoge bloedglucosewaarden aantreft in iemands bloed. Maar nee. Blijkbaar focussen de laboranten en artsen zich daar alleen op hetgeen waar onderzoek naar gedaan wordt en is er geen aandacht voor de algemene bloedwaarden. Na de diagnose kreeg ik het niet uit mijn hoofd; zou ik op die dag ook al diabetes type 1 gehad hebben? Dat moest bijna wel… Ik besloot het AMC te bellen en te vragen naar mijn bloedglucosewaarden. “O, ja. Je zat toen op 18 mmol/l, dat is inderdaad wel hoog ja.” Bedankt AMC, dat had mij zomaar een maand onbehandelde diabetes kunnen schelen.
Verbeterpuntje voor de zorg
We hebben het in Nederland hartstikke goed, zeker wat zorg betreft. Maar er is altijd ruimte voor verbetering. Niet alleen in mijn geval, maar ook in veel andere gevallen hoor ik nog té vaak dat artsen iets over het hoofd zien. Naar mijn mening zeggen ze tegenwoordig steeds vaker: “Laten we het nog maar even aankijken.” Waardoor ik ten eerste een stuk minder makkelijk naar de huisarts ga, maar ook steeds minder vertrouwen heb in de uitkomst van onderzoeken.
Negen van de tien keer is het niks, maar door zulke negatieve ervaringen is het lastig om sommige artsen nog te geloven, waardoor je toch weer eigen doktertje blijft spelen.
Ja, daar zou ik dus ook heel erg boos om zijn. Dat van je bloed kan ik wel ergens nog begrijpen. Ik denk dat die mensen gewoon onderzoeken wat ze moeten onderzoeken. En doordat er niet naar je glucose gevraagd is, gaven ze dat ook niet door. Kan goed zijn dat de onderzoekers in kwestie misschien dachten dat je die diagnose al een keer gehad had. Of er gewoon niet over nadachten. Maar toch is het spijtig natuurlijk dat het ook niet even doorgegeven wordt aan je dokter. En ik weet er amper iets van af maar die symptomen herken ik als leek zelfs. Dus heel vreemd dat die mensen geen belletjes hoorden rinkelen in hun hoofd…
Ik heb helaas ook nare ervaringen met m’n vorige huisdokter achter de rug. Maar nu heb ik gelukkig wel een heel lief mens!
Ohja, dat zou inderdaad nog kunnen. Goed punt! Fijn dat je nu een huisarts hebt waar je je prettig bij voelt!
Ik snap je boosheid volkomen en vind hem zeker terecht. Natuurlijk doet iedereen zijn best, maar kom op zeg, diabetes is niet iets wat bij maar 1 op de 100 miljoen mensen voorkomt dus ik neem aan dat een arts al eerder patiënten met dezelfde klachten heeft gehad. Dan had hij dit toch moeten herkennen? Waardeloos. X
Dat zou je inderdaad denken he? Hopelijk heeft de desbetreffende er ook van geleerd…! 🙁 xxx
Quote from Sergey Altukhov, director of the Centre for the Effective Study of Dr K.P. Buteyko’s Method:
“It seems no time since the summer of 1989, when my dear Clara Lagunova conducted a successful state clinical trial of the Method on 50 of the most chronic diabetics, at Dr Buteyko’s behes, in the Novosibirsk University Complex. She provided official proof to the whole world – even people who knew nothing about the trial – that the VEDB Method can completely eradicate sugar diabetes.”
Suikerpatienten missen zuurstof:
https://buteyko-methode.eu/achtergrondinfo/artikelen/suikerpatienten.html