De eerste beelden van mijn analoge Kodak Brownie

Oke, laten we eerlijk zijn. Het is eigenlijk niet mijn Kodak Brownie, maar die van mijn oma. Hoe we erop kwamen weet ik eigenlijk al niet eens meer; we hadden het in ieder geval over analoge fotografie. Voordat ik het wist stond ik samen met mijn oma bij de zoldertrap en waren we op zoek naar een écht oude camera. De Six-20 Brownie van Kodak: het meest nostalgische en mooie zwarte doosje dat ik ooit heb gezien. “Neem maar mee”, zei mijn oma.

Wat is daar dan de lol van?

Niet alleen bij mezelf maar ook bij andere leeftijdsgenootjes zie ik soms een soort verlangen naar vroeger. Dat hele digitale ‘altijd online’ wereldje is leuk, maar ouderwetse platenspelers, analoge camera’s, cassettebandjes en videobanden zijn net zo leuk. Mijn favoriete Disney videobanden zal ik bijvoorbeeld nooit wegdoen en stiekem hoop ik dat My First Sony ook nog op de zolder van mijn ouders ligt. Dat analoge van vroeger, en dan met name analoge fotografie is zoiets moois. Terwijl ik dit schrijf besef ik me dat ik waarschijnlijk hartstikke zweverig overkom, maar het is puur. Het is spelen met licht. Er komt geen vonkje elektriciteit bij kijken en je bent er veel bewuster mee bezig dan hoe we nu omgaan met fotografie.

Op zoek naar de juiste film

Eenmaal thuis heb ik natuurlijk gelijk het halve internet afgespeurd voor meer informatie over de camera. De Six-20 Brownie van Kodak is een zogenaamde boxcamera, geïntroduceerd in 1946. De versie die ik nu thuis heb, is gemaakt tussen 1946 en 1953; dat betekent dat de camera zo’n 65 jaar oud is! Al snel kwam ik erachter dat de 620 film die in de camera gaat, niet meer te verkrijgen is. Dat is en blijft het nadeel van ouderwetse spulletjes. Gelukkig zijn er een aantal alternatieven en is het mogelijk om een 120 film te gebruiken, die nog wel verkrijgbaar is!

Zo’n camera is nog behoorlijk ingewikkeld, maar dankzij een aantal video’s ben ik erachter gekomen hoe het allemaal werkt. Van de twee manieren om 120 film te gebruiken is er één ingewikkelde manier en, achteraf gezien, ook een hele eenvoudige manier. Omdat ik had verwacht dat alleen de ingewikkelde manier zou werken zat ik er een beetje tegenaan te hikken en heb ik langere tijd niks met de camera gedaan. Tot vorige week!

Nadat het gelukt was om een 120 film te plaatsen kon ik de camera eindelijk gaan gebruiken! Terwijl ik onderweg was naar de stad maakte ik een aantal foto’s: voornamelijk testbeelden om erachter te komen of de camera het überhaupt nog deed. Na de achtste foto bleek de film vol te zijn. Omdat ik geen idee had waar ik 120 film kon laten ontwikkelen reed ik naar Kamera Express. Zij zouden mij vast verder kunnen helpen. En jawel, ik kon de film bij hun achterlaten, super fijn! Twee dagen later kreeg ik al een telefoontje dat ik de negatieven kon ophalen.

De eerste beelden van mijn analoge Kodak Brownie!

Toen ik de negatieven had, reed ik dezelfde dag nog langs mijn ouders. Zij hebben namelijk een mooie negatievenscanner staan, waarmee je negatieven eenvoudig kunt digitaliseren. Zo kon ik binnen 48 uur al het resultaat zien! De kleuren zijn ietwat dof, maar de kwaliteit is boven verwachting. Toch mooi dat ze dat 65 jaar geleden al konden.

Gebruik jij nog wel eens een analoge camera?