Wanneer mijn vader mij ’s avonds, netjes voor het ingaan van de avondklok, met de auto thuisbrengt, rijden we op de snelweg langs een informatiebord van Rijkswaterstaat. “Blijf in Nederland. Samen tegen Corona.” Het klinkt zo vanzelfsprekend. Wanneer ik de woorden op mij in laat werken realiseer ik me dat ik zou willen dat het inderdaad zo gemakkelijk was: in Nederland blijven. In mijn eigen huisje, in de stad die ik mijn thuis kan noemen, dicht bij mijn familie en vrienden. En toch, ondanks dat dat voor mij heel belangrijk is, schrijf ik dit nu vanuit mijn studiootje op Ibiza.
Ik trok het niet meer
Als ik iets niet had verwacht, dan was het wel dat ik in de tweede maand van 2021, het jaar waarin alles beter zou zijn, dit artikel zou schrijven vanuit mijn studio op Ibiza. Het hebben van een lange-afstandsrelatie is uitdagend, maar doable. Voeg daar een pandemie aan toe en het wordt praktisch onmogelijk. Het was niet meer te doen. De hoeveelheid stress omtrent het nieuws en de maatregelen. Het reizen. Ik voelde mij een crimineel wanneer ik voor de liefde van Nederland naar Spanje vloog. De reis die ik in januari maakte, en die nogal traumatisch was, was de druppel die de emmer deed overlopen.
Eenmaal op Ibiza, zag ik er heel erg tegenop om weer terug naar huis te vliegen. Maar ik moest wel. Met het hebben van een chronische ziekte, diabetes type 1 in mijn geval, kun je niet zomaar 1, 2, 3 besluiten om ergens te blijven zonder al je medische benodigdheden. Het vergt enige voorbereiding en planning. Met de dag begon het idee om tijdelijk naar Ibiza te verhuizen mij steeds meer aan te staan. Geen stress meer over vluchten en niet meer de hele tijd het nieuws in de gaten te hoeven houden. Daarom ben ik, om hopelijk afstand te kunnen nemen van alle drama en de stress, de mogelijkheid gaan onderzoeken om voorlopig op Ibiza te blijven.
Het vinden van een studio op Ibiza
Ondanks het feit dat mijn vriend de reden is dat ik nu op Ibiza verblijf en het een soort gegeven is dat ik bij hem verblijf, hebben we ervoor gekozen om een eigen plekje voor mij te vinden. En als ik iets geleerd heb over Ibiza in de korte periode dat ik het eiland nu ken, dan is het wel dat het vinden van een woning vrij lastig is. Want: belachelijke prijzen en heel veel gedoe met contracten en bureaucratie. Via Idealista, het Funda van Spanje, vond ik een betaalbare studio in Dalt Vila: de oude stad van Ibiza. Het was bijna te mooi om waar te zijn dat ik in mijn eerste zoekpoging ook daadwerkelijk iets vond. In de ochtend stuurde ik een WhatsApp bericht naar de makelaar. In de middag kon ik het bezichtigen en de volgende dag was het een done deal.
Hoe ik mijn NIE verkregen heb
Wonen op Ibiza is één ding, maar jezelf verplaatsen op het eiland is iets anders. In Nederland ben ik gewend om alles te voet, met de fiets of met het openbaar vervoer te doen. Op Ibiza kom je daar niet ver mee. Om een auto te kopen moet je in het bezit zijn van een NIE (Número de Identificación de Extranjeros), wat je kunt zien als een identificatienummer voor buitenlanders. De eerstvolgende mogelijkheid voor een afspraak om dat te regelen was pas twee maanden later en ik had natuurlijk geen zin en tijd om daarop te wachten. Daarom ben ik, lekker brutaal, zonder afspraak, naar de desbetreffende afdeling gegaan op het politiebureau. Het was al laat in de avond (dus eigenlijk misschien niet het allerbeste moment), maar de vriendelijke politieman die er nog was, zei dat ik de volgende ochtend kon terugkomen.
Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag werd ik bijna als een koningin ontvangen. Iedereen was heel vriendelijk. Ik werd langs de rij met wachtende mensen geleid, had opeens twee politieagenten als tolk en liep diezelfde dag nog naar buiten met mijn NIE! Ik kan het nog steeds niet geloven. Het grappige is dat we uiteindelijk besloten hebben géén auto te kopen, dus de NIE was eigenlijk een beetje ‘voor niets’. Totdat… ik op het vliegveld bij vertrek uit Ibiza op een niet zo’n vriendelijke manier te horen kreeg dat de grenzen gesloten waren en alleen bewoners van het eiland terug mochten keren. “Ben je in het bezit van een NIE?” Volmondig en met een brede glimlach op mijn gezicht kon ik antwoorden met: “Ja”. Geen auto, maar wel het gouden ticket om terug te kunnen keren naar mijn vriend.
Het is geen vakantie, helaas
Als ik iemand vertel dat ik voor nu een tijdje op Ibiza woon, krijg ik vooral reacties die gericht zijn op het weer of vakantie. Dat vind ik best moeilijk, want dat ik hier nu ben heeft voor mij niets met vakantie te maken. Sterker nog, het is soms best wel lastig. Het ziet er aan de buitenkant mooier uit dan het in werkelijkheid is. Ik mis mijn huis en mijn thuis, maar doe mijn best om er hier ook een thuis van te maken. Op Ibiza is er, net als in Nederland, een lockdown. Alles is gesloten. Er is hier ook een avondklok. De handhaving is streng. En ondanks dat ik voor de liefde (tijdelijk) ben verhuisd, zorgen ietwat meer privéomstandigheden ervoor dat ik best wel veel alleen ben.
Maar… ik probeer er het beste van te maken. In de weekenden probeer ik het eiland te verkennen en mijn studio voelt steeds iets meer als thuis. Het is net alsof er een last van mijn schouders is afgevallen nu ik gewoon samen met mijn vriend kan zijn, zonder alle stress rond corona en reizen. En daar ging het uiteindelijk allemaal om.
Hoi Lauriette
Wat stoer dat je naar Ibuza bent gegaan! Mijn partner en ik willen heel graag voor langere tijd(minimaal 2 jaar) naar spanje(nog geen idee waar) met onze 2 kids(3 & 5) maar vind het heel spannend vanwege mijn diabetes type 1 en merk dat dat mijn besluit beïnvloed. Ik zou graag meer willen weten hoe het daar gaat met de zorg en de benodigdheden, of je daar makkelijk aan komt. Is er een mogelijkheid om contact te hebben met jou(via de mail)? Dankjewel!!!