Royal Run: Hardlopen voor het diabetes fonds!

Op 10 juni 2014, trok ik mijn hardloopschoenen aan om mijn eerste rondje te gaan hardlopen. Wetende dat ik een conditie had van een slak, werd bevestigd dat ik niet op korte termijn zou veranderen in een topatleet. Super fanatiek ging ik elke dag hardlopen en soms zelfs twee keer op een dag. Achteraf gezien slaat dat natuurlijk helemaal nergens op, maar toen vond ik dat blijkbaar een goed idee. In die periode stelde ik mijzelf drie doelen.

• Vijf kilometer hardlopen, zonder tussendoor te wandelen.
• Vijf kilometer hardlopen, binnen een halfuur.
• Tien kilometer hardlopen tijdens een hardloopevenement.

Vijf kilometer? Check!

14 maanden (!!) en 86 runs later, lukte het om vijf kilometer te hardlopen, zonder tussendoor te wandelen. Toen ik die getallen zo zag, was ik alles behalve onder de indruk van mijn prestaties, maar uiteindelijk gaat het om het resultaat en het feit dat het me is gelukt! Maandagavond zat ik op de bank, voelde ik me niet fit en had ik eigenlijk al besloten om niet te gaan hardlopen. Maar impulsief als ik soms kan zijn, stond ik toch tien minuten later buiten om mijn vaste rondje van vijf kilometer te gaan hardlopen.

Het ging boven verwachting goed! Na 3 kilometer besloot ik dat ik het gewoon moest doen. Niet nadenken, gewoon die beentjes blijven bewegen totdat je weer thuis bent. Richting het einde werd ik behoorlijk misselijk, maar was ons huisje gelukkig al in zicht. Wat een geweldig gevoel is het als je eindelijk na zo’n lange tijd je doel behaalt! Eindelijk was het gelukt om vijf kilometer hard te lopen, zonder tussendoor te wandelen.

De Royal Run; Zeven kilometer hardlopen!

Op zondag 30 augustus heb ik meegedaan aan de Royal Run van het Diabetes Fonds en heb ik samen met jullie een mooie bijdrage geleverd in de vorm van een sponsoractie! Op de dag dat ik zeven kilometer hardlopen heb door de tuinen van Paleis Soestdijk is het alweer vier maanden geleden dat ik in het ziekenhuis opgenomen werd en te horen kreeg dat ik diabetes type 1 heb. Op zo’n moment stort natuurlijk even heel je wereld in, maar gelukkig ben ik er vrij snel gewend aan geraakt en gaat het allemaal best wel goed.

Meer lezen over diabetes? Ik heb een uitleg geschreven in Jip-en-Janneketaal!

Omdat de eerste editie van de Royal Run vorig jaar een groot succes was is er besloten om dit jaar een tweede editie te organiseren. De Royal Run vond plaats bij Paleis Soestdijk en werd georganiseerd door het Diabetes Fonds. Het parcours was 3.5 kilometer en gaat ook door het bos achter het paleis, dat normaal gesproken hermetisch gesloten is voor bezoekers! Tijdens de Royal Run kan je meedoen aan de 3.5, 7 of 10.5 kilometer!

Twee redenen waarom ik mee wilde doen aan de Royal Run

• Ik wilde graag bewijzen aan mijzelf dat ik dit kan, dat ik zelf bepaal hoe ik leef en dat het hebben van diabetes dat niet hoeft te belemmeren.
• Wetenschappers komen steeds meer over diabetes te weten dankzij de resultaten van de onderzoeken waar ze hard aan werken. Misschien is diabetes in de toekomst zelfs wel te genezen! Om deze onderzoeken uit te voeren is geld nodig.

Op naar de zeven kilometer!

Ooit is mij verteld dat als je vijf kilometer in één keer kan hardlopen, je het moeilijkste gedeelte hebt gehad. De verwachting was dat die twee extra kilometer die ik tijdens de Royal Run op 30 augustus ging hardlopen, een stuk makkelijker zouden gaan.

De weg naar de hardloopwedstrijd toe

Twee weken voor de hardloopwedstrijd ging het bijna mis. Het plan was om elke twee dagen te hardlopen. Dat zou betekenen dat ik in die twee weken nog zo’n 6 a 7 keer moest trainen om die zeven kilometer in één keer te hardlopen. Maar na de prestatie van de eerdere maandag waarbij ik vijf kilometer in één keer heb gelopen, heeft mijn lichaam een seintje gegeven dat ik misschien even wat rustiger aan moet doen. Helaas ben ik niet alleen soms een beetje impulsief, maar ook behoorlijk eigenwijs. Daardoor stond ik woensdagavond weer vastberaden klaar om nogmaals vijf kilometer te gaan hardlopen. Halverwege kreeg ik enorme buikpijn en ben ik naar huis gewandeld. Sinds dat moment was mijn hele lichaam van slag en heb ik besloten om het wat rustiger aan te doen. Alleen al van het idee dat ik misschien op de dag van de Royal Run niet in staat zou zijn om van start te gaan, werd ik enorm kriebelig. Toevallig kwam ik de volgende uitspraak tegen, die dit hele verhaal bevestigd:

Meer trainen is niet altijd beter. Zorg dat je voldoende rust neemt voor een race. Bewaar je power voor de momenten waarop het er echt toe doet.

En toen was het eindelijk zover

Gisteren was eindelijk de dag waar ik de afgelopen maanden naartoe heb gewerkt! De Royal Run, georganiseerd door het Diabetes Fonds. Mijn allereerste hardloopwedstrijd én het evenement waarvoor ik samen met familie, vrienden en kennissen 510,- euro bij elkaar heb verzameld! Ondanks de zenuwen is het gelukt om de zeven kilometer te hardlopen en was het een geslaagde dag!

Mijn eerste hardloopwedstrijd, zenuwachtig!!

Donderdag halverwege de dag begonnen de zenuwen. Hoewel de Royal Run pas op zondag was ben ik zo’n type die dagen van tevoren al onrustig wordt, zeker als het iets is waar je zo’n lange tijd naar toewerkt. Opzich was ik niet heel zenuwachtig voor het hardlopen zelf, maar meer voor wat er tijdens het hardlopen zou kunnen gebeuren. Stel nu dat ik toch opeens een hypo zou krijgen, enorme steken in mijn zij of misselijk word.. Het is dan misschien wel een recreatierun waar het niet gaat om winnen, je wilt toch een prestatie neerzetten. Je hebt niet voor niks getraind!

Zondagochtend gingen we vroeg op pad. Eerst richting mijn ouders en toen samen met de auto naar Baarn. Door de organisatie was alles top geregeld! We parkeerden de auto op een industrieterrein en werden netjes met een pendelbus naar Paleis Soestdijk gebracht. Eenmaal op het terrein zat de sfeer er al goed in, wat aan de ene kant fijn en geruststellend was, maar me aan de andere kant nog zenuwachtiger maakte. Het gaat vandaag écht gebeuren, mijn eerste hardloopwedstrijd! Gelukkig had ik mijn ouders, vriend, oom en tante als toeschouwers! 😀 Het parcours was 3.5 kilometer en aangezien ik zeven kilometer ging hardlopen moest ik het rondje twee keer lopen. Het parcours ging dwars door de bossen van Paleis Soestdijk, die normaal gesproken hermetisch zijn afgesloten voor bezoekers. Het was prachtig!

Het eerste rondje

Direct na de start worden we een heuvel opgestuurd. “Dat hadden ze er niet bij verteld!” roept een vrouw terwijl we heuvel op rennen. We kijken elkaar aan en moeten lachen, zo’n heuvel had ik me inderdaad ook niet helemaal op ingesteld. Gelukkig is het de enige échte heuvel en is de rest van het parcours wel heuvelachtig, maar niet extreem. Soms moeten we een klein modderpoeltje ontwijken, maar dat hoort er nu eenmaal bij als je door het bos gaat hardlopen. Ik had verwacht dat iedereen super snel zou zijn en ik de hele tijd ingehaald zou worden, maar we lopen gezamenlijk met een pace van 6’30”, precies mijn streven, heel fijn! Tot nu toe gaat het eerste rondje goed, dit is veelbelovend!

Na ongeveer drie kilometer komt het paleis in zicht. Het geeft een enorme kick om voor het bordes van Paleis Soestdijk te lopen met al die toeschouwers! Hop de hoek om en daar is de start/finish alweer, tijd voor het tweede rondje.

• 

• 

• 

• 

Het tweede rondje

Onderweg staan twee waterpunten en hoewel ik had verwacht dat het praktisch onmogelijk was om tijdens een hardloopwedstrijd uit een plastic bekertje water te drinken gaat dat toch best aardig. Het begin van de tweede rondje gaat goed, ik loop nog steeds onder de 6’30” en heb stiekem het gevoel dat het me wel gaat lukken om die zeven kilometer in één keer te hardlopen. Maar na 5.5 kilometer gaat het toch mis. Buikpijn, misselijk, steken in mijn zij. Precies waar ik bang voor was. Wat doe je dan, doorrennen met het risico dat je je nog slechter gaat voelen of even een stukje wandelen? Ik kies voor wandelen. Het is nog maar anderhalve kilometer, een paar minuten wandelen moet kunnen. In tegenstelling tot de eerste ronde langs het bordes, loop ik nu als een kreupel oud vrouwtje met steken in mijn zij.

Nog een halve kilometer! Nog even volhouden. Ik ga toch maar weer hardlopen, want ik wil niet wandelend over de finish. Mijn papa staat vooraan de grote mensenmassa bij de finish en geeft me met zijn motiverende woorden het laatste beetje kracht dat ervoor zorgt dat ik toch nog een klein sprintje trek. Met tranen in mijn ogen kom ik over de finish. Tranen van teleurstelling omdat de tijd op de klok hoger ligt dan mijn streeftijd, maar vooral ook tranen van geluk en opluchting. I did it!

Een leuk dagje uit

Uiteindelijk was mijn tijd op de zeven kilometer 46:59! Ondanks dat het 119 seconden langzamer is dan mijn streven ben ik er blij mee! De volgende keer doe ik het binnen de 45:00! 😉 Na de hardloopwedstrijd zijn we wat gaan lunchen bij de oranjerie. Daar hebben we een paar uurtjes gezeten zodat ik een beetje uit kon rusten. Vervolgens heb ik me omgekleed (na zeven kilometer in de warmte is dat toch wel zo prettig) en maakten we nog een wandeling door de tuinen van Paleis Soestdijk!

Op de terugweg zijn we nog gezellig uit eten geweest en ben ik daarna ’s avonds na het schrijven van dit artikel met een voldaan gevoel mijn bedje ingekropen.

Heel erg bedankt voor de mooie donaties, support en lieve woorden! Samen helpen we diabetes de wereld uit!