Het leven in een wereld met het coronavirus, zonder baan…

Vreemd hè, als de wereld er opeens van de ene op de andere dag compleet anders uitziet…? Het is een vervelende periode waar we met zijn allen doorheen moeten, en dat gaat lukken. Dat weet ik zeker. Maar dat we niet weten hoelang het nog gaat duren, zorgt ervoor dat de moed me soms een beetje in de schoenen zakt… En dat terwijl we pas twee weken onderweg zijn.

Structuur in mijn dagen

Op het moment dat alles rond het coronavirus serieuzer begon te worden en het advies werd gegeven om vanuit huis te werken, had ik die week net een vrije week. Al mijn plannen die ik had voor die week vielen in het water, want: vluchten gecanceld en het advies was, en is nog steeds, om binnen te blijven, tenzij het écht nodig is om naar buiten te gaan. In het weekend voelde ik me paniekerig, want wat ga ik in vredesnaam thuis doen met deze zee aan tijd? Ik besloot een plan te maken met flink wat structuur, en me daaraan te houden. Dat zorgde ervoor dat de week uiteindelijk superfijn was; afgezien van alle narigheid die zich op dit moment in de wereld afspeelt natuurlijk.

Mijn dagen probeerde ik zoveel mogelijk hetzelfde te houden, alsof ik die dag gewoon naar werk zou gaan: ontbijten, douchen en aankleden. Daarna maakte ik een ochtendwandeling, vergezeld met wat goede muziek. De rest van de dag bestede ik aan lezen, schrijven, nadenken over leuke passie projecten, etc. Het plan paste ik gedurende de dag in mijn agenda aan, zodat het originele plan vervolgens resulteerde in een logboek / dagboek. In de avond maakte ik avondeten, keek ik een aflevering van Friends en dook ik na een online yogales mijn bed in om nog wat te lezen.

Social distancing

Op mijn verjaardag, halverwege die vrije week, kwam er overdag een goede vriendin langs en zag ik in de avond mijn ouders. Het was gezellig, maar toch voelde het ook vreemd. En dat doet het nog steeds. Dit groepje van drie mensen zijn de enige mensen die ik nu zie. Mijn goede vriendin kom ik soms per toeval tegen op straat en waar ik haar normaal gesproken een dikke knuffel zou geven staan we nu onwennig 1.5 meter van elkaar vandaan… 

In de tweede week werkte ik, maar vanuit huis. Dat gaat prima, aangezien mijn collega’s en ik redelijk gewend zijn om met elkaar op afstand te werken. Het heeft zelfs goede gesprekken opgeleverd, tijdens koffie-meetings! Mijn dagen zagen er in principe hetzelfde uit. Nog steeds de ochtendwandeling, nog steeds de yogales in de avond. Alleen dan nu met werk gedurende de dag.

En dan raak je opeens je baan kwijt…

Halverwege de tweede week dat ik thuis was, kreeg ik een telefoontje dat ik liever niet had gehad… Begin dit jaar ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe baan, na meer dan vijf jaar bij hetzelfde bedrijf gewerkt te hebben. En die vond ik. Of anders gezegd, ik vond geen baan, maar mijn droombaan. Op 1 Mei zou ik starten bij KLM. Totdat opeens het coronavirus om de hoek kwam kijken, en niet alleen de wereld, maar ook mijn leven op zijn kop zette.

Ik kreeg het bericht dat ik niet langer kon beginnen in mijn nieuwe baan, vanwege de impact die het coronavirus op het bedrijf heeft en in de toekomst mogelijk nog kan hebben. En ondanks dat ik het helemaal begrijp, brak toch mijn hart… Niet alleen omdat ik een probleem heb als ik nu niet als de wiedeweerga een nieuwe baan vind, maar ook omdat ik in gedachten al begonnen was bij KLM. Maar goed. Life is tough. ‘And so are we.’ We komen hier allemaal doorheen en waarschijnlijk nog sterker ook. Mocht je career wise willen helpen, zie dan deze update op LinkedIn. Alle hulp is welkom! Keep your head up and keep safe! 🙂