De laatste tijd merk ik dat ik moeite heb met het managen van mijn eigen verwachtingen waardoor ik me regelmatig teleurgesteld voel. En om heel eerlijk te zijn word ik daar best een beetje verdrietig van. Het probleem is niet zozeer dat iemand anders of ikzelf mijn verwachtingen niet kan waarmaken, maar vooral dat ik de hoge verwachtingen zelf creëer.
Behandel een ander zoals jezelf behandeld wilt worden.
You get what you give.
Juist door de prachtige uitspraken zoals “You get what you give” wordt de illusie gewerkt dat je terugkrijgt wat je geeft. Hoewel ik het een prachtig uitgangspunt vind, begint het me toch een beetje tegen te staan. Het creëert namelijk een verwachting en op het moment dat de ander of ikzelf vervolgens niet voldoet aan die verwachting voel je je teleurgesteld.
Het is een valkuil
Het gaat automatisch. Waarom stond zij niet aan mijn ziekenhuisbed toen ik wel dezelfde dag nog aan haar ziekenhuisbed stond? Waarom kan ik na een jaar nog steeds niet tien kilometer hardlopen? Waarom heeft zij mij niet meegevraagd naar dat feestje, terwijl ik haar altijd meevraag? Waarom is mijn bloedglucosewaarde zo hoog terwijl ik zo enorm mijn best heb gedaan voor een mooie waarde? Doordat je iets geeft, of dat nu iets tastbaars is of enkel een moeite, verwacht je vaak ook hetzelfde of in ieder geval een resultaat terug, zoals de uitspraak “You get what you give” ook doet geloven. Je doet het niet voor niets.
Een teleurstelling is de mismatch tussen verwachting en de realiteit.
In mijn geval is het een reflectie van mijzelf. Het is een automatisme om te verwachten, dat iedereen op dezelfde manier in elkaar zit als ik. Terwijl ik natuurlijk dondersgoed weet dat het niet zo werkt. Niet dat ik nou zo perfect ben, dat zal je me nooit horen zeggen. Maar ik kan me bijvoorbeeld enorm verbazen over de acties van andere mensen omdat ik dat zelf nóóit zal doen. Mensen die bijvoorbeeld de deur in mijn gezicht gooien begrijp ik écht niet, puur en alleen omdat ik de verwachting vanuit mijn eigen doen en laten heb gecreëerd dat je een deur altijd netjes voor elkaar openhoudt. Zo zijn er genoeg voorbeelden.
Managen van je eigen verwachtingen
Ik ga proberen om mijn verwachtingen op een andere manier te managen. De kunst is nu vooral om niet al te hoge verwachtingen van deze verandering te stellen, dan beland je in een ingewikkelde vicieuze cirkel. Uiteindelijk is het best wel simpel. Als je niks verwacht, kan je ook niet teleurgesteld worden. Beetje pessimistisch misschien, maar ook realistisch.
Als het zo simpel is, waarom heb ik dan toch steeds die hoge verwachtingen richting anderen en mijzelf? In mijn optiek, misschien dat ik er helemaal naast zit hoor, maar misschien ook niet, komt het doordat ik/we vaak op een automatische piloot leven. We doen wat we moeten doen, maar tegelijkertijd moet het allemaal meer, beter en sneller. Stilstaan is niet goed, we moeten vooruit. Waardoor de verwachtingen dus steeds hoger worden.
Verwacht niet te veel, dan kan het alleen maar meevallen.
Ik vind het wel weer even mooi geweest met al die verwachtingen. Je kan toch niet alles naar je eigen hand zetten. De persoon de vanmiddag via Marktplaats suggereerde vanavond écht graag langs te willen komen, heeft niks meer van zich laten horen. Normaal gesproken zou ik daar een enorm ding van maken en super teleurgesteld zijn, want hallo, zo ga je toch niet met elkaar om? (Plus dat het niet de eerste keer is..) Maar voor nu vind ik het helemaal prima. Het is een eerste stap in de goede richting. Verwacht niks en waardeer alles….
Hoe managen jullie je eigen verwachtingen?
Dit is echt heel herkenbaar! Ik stel altijd hele hoge eisen aan mijzelf en doe dat ook automatisch bij anderen. Op werkgebied loop ik daar nog wel eens tegenaan ;). Daar vind ik het wel makkelijker om mee om te gaan en herken ik wat makkelijker dat ik onrealistische verwachtingen heb. Soms. In privé-situaties is het soms wel lastig en kan ik ook ontzettend teleurgesteld zijn. Moeilijk om af te leren, die verwachtingen!
Eerst bedacht ik me altijd hoe de situatie ideaal zou verlopen, tja dan valt de realiteit altijd tegen. Dus heb ik geen verwachtingen meer en laat ik het gewoon op mij afkomen. Ik ben daardoor een stuk gelukkiger aangezien ik niet meer steeds wordt teleurgesteld. Qua hoge verwachtingen stellen aan mezelf en aan mijn prestaties, dat is een ander verhaal. helaas, heb ik dat minder goed onder controle.
Precies dat. Ik denk ook elke situatie helemaal uit, maar het gaat bijna nooit zo.. Knap dat je helemaal geen verwachtingen meer hebt! 🙂
Zo herkenbaar…. You get what you give, past ook niet bepaald bij mij. In alles gaf ik altijd 200%, wat me vooral m’n energie kostte. In het moment leven helpt mij erg goed, want als iets onverwachts goed gaat dan levert dat juist energie op!
Ik heb juist altijd dat ik bang ben dat ik niet aan de verwachtingen van anderen kan voldoen.. Maar, als je het zo zegt, realiseer ik me ook wel dat ik vaak dingen van anderen verwacht die ik zelf ook zo zou doen inderdaad. Hm. Verwachtingen zijn eigenlijk iets stoms, want je wordt bijna altijd wel teleurgesteld. Hm.. Als je DE manier gevonden hebt om het een beetje te ‘laten gaan’, let me know! Liefs.
Door los te laten waar je niets aan kunt veranderen.
Door te geven zonder iets terug te verwachten/verlangen.
Stel jezelf ook eens de vraag: waarom je aan de verwachting van een ander willen voldoen?
Mooi Deborah, dankjewel 🙂
Mooi geschreven. Denk dat je jezelf een enorm plezier gaat doen met deze instelling. Een jaar geleden geloofde ik er absoluut niet en ik moet ook zeggen, het was hard werken, maar op dit moment lukt het me bijna altijd om te geven zonder iets terug te verwachten. In het begin deed me dat een beetje pijn, alsof ik iets opofferde, nu vind ik het een gave. Dat klinkt wellicht een beetje gek, maar het is enorm fijn om zo in het leven te kunnen staan. Niets is zo zwaar om teleurstelling op teleurstelling te moeten verwerken.
You get what you give… Dat is inderdaad niet altijd waar, heb al een paar keer de deksel op mijn neus daarbij gekregen. Ik probeer niet altijd veel te verwachten, maar op één of andere manier zit dat zo in me dat ik het er niet uit krijg. Misschien omdat ik zo graag iets wil ofzo.
Verwacht niets en waardeer alles, een heel mooi uitgangspunt. En iets wat het leven zoveel makkelijker maakt. Loslaten, go with the flow. Iets wat ik ook veel meer zou willen doen, wat meer losraken van het perfectionistisch zijn. Het leven is immers niet perfect! Mooi artikel!
Dankjewel Joyce!
Mooi stuk! Ik ben altijd geneigd om uit te gaan van het meest slechte resultaat (“Ik haal het toch niet”) ook al weet ik van binnen wel dat dat niet zo is en niet gaat gebeuren. Best wel pessimistisch dus, maar is het wat jij zegt omdat het op deze manier alleen maar mee kan vallen. Maar altijd van het negatieve uitgaan is ook niet zo leuk dus de laatste tijd probeer ik juist om niet te pessimistisch te denken. Grappig hoe dat verschilt. Aan allebei zitten positieve en negatieve kanten denk ik!
Herkenbaar! Ik ben regelmatig teleurgesteld omdat iets nu lukt of omdat anderen me teleurstellen. Blijft best lastig hoor. Loslaten is the Key.
Wat een mooi stuk en zeker wel een heel deel herken ik ervan.