Het moment van de grote spiraaltjeswissel

Het zit er weer op. Gelukkig. Maandenlang zag ik er tegenop. En ik wist dat het moment ging komen. Het moment van de grote spiraaltjeswissel. Normaal gesproken als ik ergens tegenop zie, dan kan ik dat redelijk goed naast mij neerleggen. In dit geval vond ik dat lastig. Oktober stond gemarkeerd in mijn agenda. Dan zou mijn spiraaltje er na vijf jaar uitgehaald moeten worden, en vervangen worden door dezelfde vorm of een andere vorm van anticonceptie. En als ik heel eerlijk ben, dan vind ik het heel erg lastig om hierover te schrijven wat mij niet heel vaak overkomt. De afgelopen maanden vind ik het sowieso allemaal even lastig door van alles wat er speelt, maar het verwisselen van mijn spiraaltje heeft mij emotioneel gezien echt een beetje in de greep gehad.

De eerste ervaring was niet geweldig…

Toen ik vijf jaar geleden mijn allereerste spiraaltje liet plaatsen, wist ik dat deze er op een dag ook weer uit zou moeten. Van dat gegeven werd ik niet heel erg gelukkig aangezien het plaatsen van het spiraaltje nogal een traumatische ervaring was geweest. Wat ik ook al aangaf in mijn artikel van vijf jaar geleden, is het voor mij niet de soort pijn waar ik mezelf doorheen kan bijten. Hetzelfde geldt voor het vullen van een gaatje zonder verdoving. No can do. De pijn die ik vijf jaar geleden gedurende vijf minuten constant heb gevoeld, heb ik nooit echt kunnen vergeten.

Huisarts vs. gynaecoloog

Ondanks dat het moment van wisselen nog zeker zo’n zes maanden in de toekomst lag, merkte ik begin dit jaar al dat ik er heel erg tegenop zag. Ik maakte een afspraak bij de huisarts, waarin ik deelde dat het idee van het verwisselen van mijn spiraaltje mij enorm dwars zat. We hebben het over alternatieve vormen van anticonceptie gehad, maar één ding was duidelijk: ondanks de pijn tijdens het plaatsen, was ik verder wel heel erg gelukkig met mijn spiraaltje als vorm van anticonceptie. Ze stelde voor om de grote spiraaltjeswissel bij de gynaecoloog in het ziekenhuis te laten plaatsvinden, aangezien ze er daar iets meer handigheid in hebben en het daardoor mogelijk iets minder pijnlijk en traumatisch kon zijn. Zo gezegd, zo gedaan.

De aanloop naar de afspraak

Ondanks dat de afspraak in het ziekenhuis stond, en ik deels een iets geruster gevoel had doordat ik wist dat het bij de gynaecoloog zou zijn, spookte het de afgelopen maanden, en zeker de laatste maand, nog steeds veel door mijn hoofd. Alleen al bij de gedachte raakte ik in paniek en begon ik er toch steeds weer meer tegenop te zien. De afspraak was zeer strategisch op vrijdagochtend gepland, zodat ik er gelijk aan het begin van de dag vanaf zou zijn, en de dagen daaropvolgend eventueel in bed door zou kunnen brengen zonder dat dat al te veel impact zou hebben op mijn werk.

Op vrijdagochtend wandelde ik al huilend naar het ziekenhuis; ik had serieus nog nooit ergens zo tegenop gezien. Gelukkig had ik met mijn moeder bij de hoofdingang afgesproken en kreeg ik een berichtje van mijn vader om een hart onder de riem te steken. Helaas werd mijn moeder gelijk weer naar buiten gebonjourd in verband met corona en voelde de tien minuten in de wachtkamer daardoor als een eeuwigheid. Toen ik eenmaal werd opgehaald door de arts-assistent, had ik gehoopt dat ik een gevoel zou hebben van: “Okay, here we go. Ik kan dit. Het is zo weer voorbij.” Maar het tegenovergestelde gebeurde. Toen ik tegenover de gynaecoloog plaatsnam barste ik in huilen uit en was het gelijk voor iedereen duidelijk dat het voor mij iets meer was dan een ‘normale spiraaltjeswissel’.

Het plaatsen van een spiraaltje: take two

Omdat ze in het ziekenhuis op de hoogte waren van mijn eerdere traumatische ervaring, was er naast de gynaecoloog en de arts-assistent, ook nog een andere vrouw die zich om mijn geestelijke gesteldheid bekommerde. Ze was ontzettend lief, rustig en heeft mij met haar duidelijke instructies en bemoedigende woorden door het hele proces heen geloodst. “Knijp maar zo hard in mijn handen als je kan.” In plaats van een traumatische en continu pijnlijke vijf minuten, was het nu vijf minuten van totale paniek en angst, met daarin ‘slechts’ drie à vier keer een moment van een paar seconden waarop ik het uitschreeuwde. Het was nog steeds verschrikkelijk, maar dankzij de prettige begeleiding waarin ik mij heel erg serieus genomen voelde, was het een stuk minder traumatisch.

The aftermath

Nadat mijn moeder mij weer thuis had gebracht, ben ik met mijn laptop, een dekentje en een kopje thee op de bank gekropen en heb ik daar gewerkt. De afgelopen dagen heb ik mijzelf verplaatst tussen mijn bed en de bank, en probeer ik het rustig aan te doen. Dankzij een flinke hoeveelheid naproxen en paracetamol gaat het best wel prima, ondanks dat de krampen soms nog vrij heftig kunnen zijn. Hopelijk nemen de krampen snel af en is alles snel weer back to normal!

Het moment van de grote spiraaltjeswissel is in ieder geval weer voorbij!