Ruim een jaar geleden werd het duidelijk dat het coronavirus meer is dan alleen een griepje. Van nieuwskoppen als ‘mysterieuze longziekte’ en ‘dodelijke longontsteking’ schrok ik nogal. Toen het virus langzaam de wereld begon te veroveren en met de dag ernstiger leek te worden, merkte ik dat ik angstig werd. Wat betekent dit voor mij, als eind twintiger die toentertijd nog rookte én diabetes type 1 heeft? Dit was sowieso al niet de beste combinatie, dat weet ik. Maar wat als ik in zo’n conditie ook nog eens het coronavirus krijg?
Beter voorkomen dan genezen
Van de ene op de andere dag besloot ik ‘mijn leven te beteren’. Ik stopte met roken en deed alles wat ik kon om mijn lichaam in topconditie te krijgen. Als ik besmet zou raken met het coronavirus, dan had ik er in ieder geval voor gezorgd dat mijn lichaam in de best mogelijke conditie was om de strijd aan te gaan. Waardoor ik hopelijk snel weer beter zou worden. Maar in het kader van ‘beter voorkomen dan genezen’, besloot ik dat ik het antwoord op de vraag ‘wat als’, liever niet zelf zou willen ervaren. En daarom werd ik met heel veel dingen een stuk voorzichtiger.
Thuisblijven? Graag! Geen probleem.
In het advies van thuiswerken en zoveel mogelijk binnenblijven kon ik mij eigenlijk wel prima vinden. Vanwege de onzekerheid over het virus en de combinatie met diabetes type 1, wilde ik geen enkel risico nemen. Thuisblijven was daarom geen probleem. Mijn sociale kring was kleiner dan ooit en bestond uit mijn ouders en twee goede vrienden. Dat was het. Verder zag ik mijn collega’s en een aantal vrienden online en werden meetings via Teams en bijklets-momentjes via Facetime en Skype opeens heel normaal. Boodschappen deed ik online. En de enige momenten dat ik buiten te vinden was, waren tijdens een korte wandeling in het park of een rondje hardlopen. Verder bleef ik zoveel mogelijk binnen en hield ik het aantal contactmomenten zo laag mogelijk.
Toen er weer wat meer mogelijk was
In de zomer vond ik dat moeilijker. De eerste golf was voorbij. Het normale leven leek weer een beetje op gang te komen, ook al waren er nog heel wat maatregelen. Het werd weer mogelijk om een aantal dagen in de week naar kantoor te gaan. En dat vond ik eigenlijk maar niks. Ja, ik miste het sociale contact en wilde niets liever dan mijn nieuwe collega’s een keer in het echt ontmoeten. Maar niet met het risico dat ik besmet zou raken met het coronavirus. Ondanks dat ik me er zelf soms ongemakkelijk bij voelde, ben ik altijd heel transparant geweest over het feit dat ik als persoon met diabetes type 1, geen onnodige risico’s wilde nemen. Gelukkig was daar begrip voor. En heb ik me nooit verplicht gevoeld om iets te doen waar ik me niet prettig bij voelde.
Uiteindelijk ben ik toch een paar keer naar kantoor gegaan. Ik wilde het een kans geven en zelf ervaren of ik me er prettig bij zou voelen of niet. Gelukkig was alles heel goed geregeld in het kantoor. Daardoor voelde het veilig en was het risico op besmetting vrij klein. Voor de rest vermeed ik alles nog steeds. Zo werd het openbaar vervoer vervangen door mijn fiets en werd mijn vader mijn taxi-service. En was mijn wereldje nog steeds heel erg klein.
En dan veranderen je prioriteiten opeens…
Tegen het einde van de zomer werd het luchtverkeer hervat en werd het weer mogelijk om mijn vriend in Spanje te zien. Dit stelde mij voor een moeilijke keuze die gevoelsmatig eigenlijk heel eenvoudig was. Al die maanden was ik super voorzichtig geweest en had ik er alles aan gedaan om niet in contact te komen met het coronavirus. En dan stap ik nu in een vliegtuig? Naar een oranje land? Ik lijk wel gek.
En toch deed ik het. Het was voor mij de enige logische keuze. Maar tegelijkertijd voelde ik mij schuldig. Schuldig naar mijn omgeving, omdat ik al die tijd best wel streng was geweest in het naleven van alle maatregelen en het nu opeens niks meer uit leek te maken. En schuldig naar mijzelf, omdat ik toch best wel een risico nam door te gaan reizen. Het kostte me een tijdje om er zelf vrede mee te krijgen. Maar uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat het mijn eigen leven is en dat het prima is om keuzes te maken die misschien wat lastig uit te leggen zijn. De enige aan wie ik verantwoording af hoef te leggen, ben ik zelf.
Nog steeds voorzichtig
Inmiddels heb ik aardig wat keren in een vliegtuig gezeten en ben ik een doorgewinterde reiziger in tijden van het coronavirus. Maar ik ben nog steeds erg voorzichtig en neem bovengemiddeld veel voorzorgsmaatregelen om de kans op besmetting met het coronavirus zo klein mogelijk te houden. Een voorbeeld hiervan is dat ik altijd als laatste instap in het vliegtuig en vervolgens een lege rij uitkies. Dit levert soms wat discussie op met het cabinepersoneel, want: ‘Iedereen wil een rij voor zichzelf’. Daarop speel ik dan de diabeteskaart met: ‘Niet iedereen heeft een medische conditie’.
Mijn sociale kring is nog steeds erg klein en deze bestaat uit mijn ouders, mijn vriend en zo nu en dan een enkele vriend of vriendin. Met zowel Nederland als Spanje in lockdown, kom ik, afgezien van een vliegtuig, leeg treinstel en zo nu en dan een supermarkt, eigenlijk niet op veel risicovolle plekken. Ik geloof nog steeds in het motto ‘beter voorkomen dan genezen’. En ondanks dat ik op dit moment lichamelijk in een ‘gezondere’ conditie ben in vergelijking met vorig jaar, zie ik mijzelf als persoon met diabetes type 1 nog steeds als onderdeel van de risicogroep. Daarom neem ik nog steeds liever het zekere voor het onzekere, met zo min mogelijk risico.