Mijn huisje begint steeds meer als thuis te voelen en ik begin steeds beter alles weer een beetje op de rit te krijgen. Het is zelfs zo dat terwijl ik nu in mijn hotelkamer in Girona zit, ik er best wel naar uitkijk om weer naar huis te vliegen. Dat is een goed teken, toch? De afgelopen maanden ben ik heel bewust bezig geweest om voor mezelf weer een ‘eigen leven’ te creëren. En dat is lastiger dan verwacht.
Jarenlang ben ik gewend geweest om met iemand samen te leven. En daardoor deel je logischerwijs heel veel. Maar op het moment dat je weer alleen woont en er weer alleen voor staat kan dat best wel overweldigend zijn… Dat kan ik je bij deze nu uit eigen ervaring vertellen 😉 Nadat ik bijna tien jaar geleden mijn ouderlijk huis heb verlaten, heb ik welgeteld een half jaar ‘op mezelf gewoond’. En dat half jaar was eigenlijk ook niet écht op mezelf. Ik deelde namelijk een zolderverdieping met een vriendinnetje en daardoor waren we alsnog best veel samen. Ook was ik toendertijd nog student en was ik eigenlijk vaker op school en ‘de hort op’, dan dat ik thuis was.
Voor het eerst écht alleen
Dit is voor het eerst dat ik écht alleen woon. Als ik geen boodschappen doe, dan is er niks in huis. Als ik geen eten klaarmaak, dan is er geen eten. Als ik de was niet aanzet, dan heb ik geen schone kleding. Als ik niet op tijd naar bed ga, dan ben ik de volgende dag niet te genieten. Het klinkt allemaal zo vanzelfsprekend en zo ‘logisch’. Maar dit zijn nu wel de dingetjes qua ‘regelmaat’ waar ik mezelf echt even toe heb moeten zetten. Of, laat ik het anders zeggen, want het is eigenlijk allemaal best goed gegaan: daar ben ik mezelf wel heel erg bewust van geweest.
Rust en regelmaat
Nu we een aantal maanden verder zijn begin ik eindelijk weer een beetje rust en regelmaat te krijgen. Ik heb een ritme qua boodschappen, zorg ervoor dat ik regelmatig voor mezelf kook en redelijk gezond eet. Qua financiën begin ik ook eindelijk weer een beetje grip te krijgen op mijn uitgaven. Man, man, man, wat is een nieuw huis verschrikkelijk duur: zeker als je dat allemaal ‘alleen’ moet bekostigen…
Ik heb weer een ochtendroutine, en vind het heerlijk om een avondje thuis te zijn en om met kaarsjes in de woonkamer en een bordje eten op mijn schoot naar first dates te kijken. Maar ook ben ik weer vaker in het gezelschap van vriendinnetjes te vinden en ga ik er weer op uit. En dat is goed. Daar ben ik blij mee! Het voelt soms nog steeds een beetje als een strijd tussen alleen zijn en ‘alleen zijn’. Maar volgens mij is dat gewoon een gevoel wat hoort bij een single bestaan, wat misschien ook wel weer went. Ik heb geen idee…
De feestdagen…
Met de feestdagen in aantocht merk ik wel dat ik daar een beetje tegenaan zit te hikken. Ik weet mezelf bezig te houden, maar merk dat ik ook heel makkelijk toch weer terug kan vallen in een neerwaartse spiraal van moedeloosheid en ‘eenzaamheid’. De donkere en koude dagen helpen daar niet bij; ondanks dat mijn huisje het meest knusse en warme plekje is dat er is. Ik had niet verwacht dat ik dit ooit zou zeggen als ‘kerstgekkie’, maar laten we maar gewoon hopen dat het snel weer lente en zomer wordt, okay? 😉
Ik weet niet hoe het is om alleen te wonen en vraag mij dus heel soms wel eens af hoe ik dan zou zijn. Wat fijn dat jij nu je ritme vind, het langzaam omarmt en volgens mij is het super leerzaam en tegelijkertijd ook wel beangstigend. (althans zou ik vinden)
Wat een lieve reactie, dankjewel. Het is inderdaad heel leerzaam en soms ook wel wat beangstigend, maar het is goed te doen! 🙂 Een ritme helpt daar wel erg bij.