Een bloedglucosemeter met een hoge waarde

Honeymoonfase: dat was van korte duur

Tijdens mijn eerste gesprek met de diabetesverpleegkundige in het ziekenhuis twee maanden geleden werd ik gewaarschuwd voor de honeymoonfase. “Het kan zijn dat je over een paar dagen of een paar weken geen insuline meer nodig hebt, denk dan alsjeblieft niet dat je weer beter bent, dat is niet zo.” Inderdaad, zo’n drie weken na mijn opname kreeg ik na mijn ontbijt en lunch steeds een hypo. Ik ging van 7 eenheden naar 6, naar 5, net zolang totdat ik opeens zonder insuline kon genieten van mijn maaltijd.

Wat is de honeymoonfase?

Het kan zijn dat je na de diagnose van diabetes type 1 een periode krijgt waarin het lijkt alsof het allemaal wel meevalt en je misschien zelfs wel weer beter bent! Dat noemen ze de honeymoonfase. Doordat de alvleesklier een beetje tot rust komt, kan deze toch zelf weer een beetje insuline aanmaken. Dit is helaas van korte duur aangezien het afweersysteem gewoon doorgaat met het uitschakelen van insulineproducerende cellen. De honeymoonfase kan een paar dagen, weken, of zelfs wel een jaar duren. Helaas is er verder niet zoveel over bekend. Toen ik een tijdje terug tijdens de JDRF walk aan de wetenschappers vroeg of ze iets meer konden vertellen over de honeymoonfase bleek het ook iets lastigs te zijn om te kunnen verklaren.

Mijn honeymoonfase

Hoewel mijn diabetesverpleegkundige nadrukkelijk had gezegd dat ik niet moest denken dat ik weer beter was, ging dit natuurlijk wel door mijn hoofd. Ik heb vijf weken geen insuline hoeven spuiten bij mijn ontbijt en lunch. Gek genoeg moest het bij het avondeten wel altijd. Het leek erop alsof mijn alvleesklier elke ochtend vol goede moed aan een nieuwe dag begon en er rond 4 a 5 uur ’s middags wel weer een beetje klaar mee was. “Doe het nu zelf maar weer.” Het voelde heel vreemd en dubbel. Aan de ene kant was ik natuurlijk blij dat ik geen insuline hoefde te spuiten, maar aan de andere kant verstoorde het wel de gewoontes en verplichtingen die ik mezelf probeerde aan te leren.

Vorige week voelde ik me verschrikkelijk. Ik was moe, had buikpijn en voelde me gewoon alles behalve top. Omdat ik niet wist of ik écht ziek was, besloot ik vaker tussentijds mijn bloedglucose te meten. Als je namelijk een griepje hebt, schijnt je bloedglucose daar ook enorm door te stijgen en is het belangrijk om tussentijds vaker te meten. Wat bleek; mijn waarden voor de maaltijden waren netjes, soms iets te hoog. Maar na de maaltijd schoot mijn bloedglucose enorm omhoog en kwam mijn alvleesklier veel te laat in actie, wat een teken is dat de honeymoonfase bijna ten einde is.

Mijn bloedglucosewaarden op een dag

Normaal gesproken meet ik vier keer per dag mijn bloedglucose. Voor elke maaltijd en voordat ik ga slapen. Vanaf nu ga ik gewoon zeven keer per dag meten, ook na de maaltijd. In bovenstaand schema is te zien dat mijn bloedglucose voor de maaltijden netjes was. Zo eet ik elke ochtend 70 koolhydraten als ontbijt en was mijn bloedglucose voor de lunch met 0 eenheden (EH) bij mijn ontbijt weer helemaal super. Well done alvleeskliertje! Maar waarom voelde ik me dan zo klote? Omdat mijn bloedglucose twee uur na de maaltijd véél te hoog was, vooral in de middag waar ik opeens 17.9 had.. Gek genoeg compenseerde mijn alvleesklier de hooge waarde alsnog in de tussentijd, alleen iets te laat.

Omdat ik vanaf nu weer voor elke maaltijd insuline moet spuiten heb ik een nieuwe insulinepen gekregen waarmee ik ook halve eenheden kan spuiten. De pen is rood en mooi! 😀 Ik had nooit verwacht dat ik zo blij zou zijn met een nieuwe insulinepen haha. Hij heeft zelfs een klein schermpje waarop ik kan zien hoeveel eenheden ik de laatste keer gespoten heb. De honeymoonfase is sneller voorbij gegaan dan ik had verwacht, maar het was toch fijn om vijf weken iets minder insuline te hoeven spuiten.

Nu gaat het echte werk beginnen.