De angst om terug te vallen is groot. Groter dan ik in eerste instantie dacht. Terug naar het donkere negatieve dal, waarin niets of niemand leuk is. Het houdt me bezig. Het is bijna twee jaar geleden dat ik mijn toendertijd leidinggevende een e-mail stuurde met het bericht dat ik even wat tijd voor mijzelf nodig had omdat het niet goed ging. Gelukkig kon ik dankzij hulp van de juiste personen weer uit het dal klimmen en gaat het sinds eind 2014 allemaal een stuk beter. Hoewel mijn quarterlife crisis zelf voorbij is, verbaas ik mij er soms over het nog steeds een grote rol speelt in mijn leven.
Is it just a bad day or is it getting worse again?
Lieve Marion plaatste laatst bovenstaande quote op Instagram. Deze gedachte spookt regelmatig door mijn hoofd. Ben ik chagrijnig en niet te genieten omdat ik gewoon een slechte dag heb, zoals ieder ander persoon soms kan hebben? Of ga ik terug naar af en ben ik onderweg naar het donkere dal waar ik nooit meer naartoe wil? Mijn handleiding is sinds de middelbare school een groot boekwerk geworden en op zich is dat prima. Maar waarom kan ik niet gewoon wat makkelijker zijn? Waarom ben ik soms zo overgevoelig en trek ik mij dingen veel te persoonlijk aan?
Misschien is het wel nooit helemaal weg gegaan
Met het quarterlife crisis gedeelte dat ik anderhalf jaar geleden af heb gesloten gaat het goed. Het leven is leuk. Ik kom uit een mooi gezin met liefdevolle ouders, heb een geweldige en enorm begripvolle vriend, een baan waar ik het nog steeds enorm naar mijn zin heb, een mooi huis, alle spulletjes die ik maar zou willen hebben en ik heb ook nog eens de luxe om zo nu en dan op vakantie te gaan. Heel erg blij mee dus.
Toch is er een klein, of eigenlijk best wel groot gedeelte dat nooit helemaal weg is gegaan. Inmiddels ben ik er zelfs achter dat het misschien zelfs is ontstaan is tijdens die periode. Sinds het einde van 2013 ben ik voor hele specifieke dingen overgevoelig. Mijn filter is kapot. De meeste mensen horen een irritant geluid zoals een krakende deur misschien na de tiende keer of zelfs helemaal niet. Ik hoor het direct en kan mij er vervolgens niet meer voor afsluiten. Hetzelfde geldt voor herhalende bewegingen. Zo heb ik moeite met de geluiden van appels, nootjes, alles wat kraakt, televisies, mensen die klikken met hun pen, wiebelbenen, hard ademende mensen, geklik van een muis, klusgeluiden enzovoorts. En dat is soms behoorlijk lastig kan ik je vertellen.
Stel je niet zo aan
Ja. Het lijkt zo makkelijk. Maar dat is het helaas niet. In het dagelijkse leven kan ik er redelijk mee omgaan. Thuis zoeken mijn vriend en ik samen naar oplossingen. Als hij wilt gamen (= klikken van een muis) lees ik een boekje in de slaapkamer of luister ik naar een muziekje met mijn koptelefoon. Als we snacken gaat dat uit een bakje, zodat het zakje niet de hele tijd knispert. Televisie kijken we sowieso al weinig, maar hij zal bij ons thuis nooit onnodig aan staan. Ook op werk gaat het redelijk. En als het dan toch iets teveel wordt luister ik naar een muziekje. Als er in de metro iemand met een wiebelbeen naast mij gaat zitten zoek ik een ander plekje en zo is er bijna voor elke situatie een oplossing. Maar er zijn ook situaties waarin geen oplossing is.
In dat geval moet ik ermee omgaan. En dat is lastig, anders was het niet zo’n ding geweest. Hoewel ik verjaardagen, weekendjes weg met mijn ouders of andere sociale gelegenheden hartstikke leuk vind, ervaar ik het in sommige gevallen best wel als een uitdaging. Een geluid of beweging kan ervoor zorgen dat mijn hele stemming omslaat. Ik verander in een kortaf, boos en nors persoon, waarover ik mij achteraf weer heel erg schuldig voel… Gelukkig ga ik sociale gelegenheden niet uit de weg, integendeel zelfs. Er moet een oplossing voor komen en stapje voor stapje gaat het voor mijn gevoel ook beter. Met het geluid van eten kan ik inmiddels beter omgaan en met televisies gaat het ook beter, als het geluid maar uitstaat. Uiteindelijk komen we er wel.
Hoewel ik mij bewust ben van mijn probleem en eraan werk, kan het soms op de momenten dat mijn hele humeur omslaat voelen alsof ik weer terug ben op de plek waar ik twee jaar geleden was. Gelukkig is dat niet zo en heb ik soms gewoon een wat mindere dag; Net zoals ieder ander persoon dat soms kan hebben.
Ik hoop dat de angst om terug te vallen ooit verdwijnt..
Is dit niet een bepaalde vorm van HSP?
Zou kunnen!
Ik zie raakvlakken met dit verhaal, maar het kan ook puur toeval zijn: https://www.lindanieuws.nl/nieuws/overmijnlijf/ilse-heeft-misofonie-ik-kan-iemand-die-smakt-wel-wat-aan-doen/.
Heb ook een mooie quote voor jou, gekregen van mijn opa: “look always at the sun, than the shadow will fall behind you.”
Geen toeval! Ben toevallig bij het AMC geweest voor een intake, maar naast dat ik daar niet heel erg netjes behandeld ben denk ik zelf (en de specialisten daar overigens ook) dat het meer te maken heeft met een lage irritatiegrens.. Vind het lastig om te zeggen. Ergens nu ik het artikel over Ilse lees begin ik toch weer te twijfelen. De verhalen zijn wel erg gelijk aan elkaar… Bedankt voor de mooie quote, en super lief dat je een reactie achter laat! 🙂 x
Ik weet eigenlijk heel zeker dat je niet meer echt terug gaat vallen, weet je waarom? Je herkent nu de signalen, je omgeving herkent ze, je weet wat de vorige keer hielp, je neemt de tijd om erover na te denken en propt het niet weg onder het mom “tis niks, gaat wel weer over”, etc. Ik hoop dat je overgevoeligheid voor dat soort geluiden snel wat meer te filteren is. Of naja nee, dat je de geluiden zelf wat meer kan filteren, en beter kunt omgaan met de overgevoeligheid ervoor. Ik raad je zoals hierboven echt aan om iets te lezen over HSP (je mag mijn boek wel lenen!) of dus misofonie (wat je zelf al herkende als iets dat lijkt op waar jij mee dealt). De herkenning en “ah ik ben niet de enige” lijkt me heel fijn voor jou op dit moment. En remember: Je mag dan een wat langere handleiding hebben, maar die kennen is meer dan de moeite waard, want JIJ bent de moeite waard! Knuffels!
Dit is zo lief Stella, stil van <3 Heeeele dikke knuffel, xxx!
Vandaar je berichtje laatst. Ik snap ‘m nu. En ik snap jou dus ook heel goed. Ik weet hoe het voelt. Ik heb geen antwoord voor je. Het enige wat ik denk, maar dus niet zeker weet, is dat dit van die dingen zijn die heel langzaam aan moeten groeien. Iedere maand een stukje meer ervaring. Ieder jaar een stukje meer vertrouwen. Vooral de tijd nemen denk ik. Peter en ik doen veel hetzelfde. Zodra ik wat overprikkeld ben ga ik de natuur in. Peter kijkt tv als ik op bed lig. Ik ga vroeg naar bed, niet alleen voor mijn ziekte, maar ook omdat ik rust nodig heb in mijn hoofd. In situaties waarin ik de prikkeling niet uit de weg kan gaan, doe ik ademhalingsoefeningen. Ik geef rust een kleur (bij mij vaak blauw of roze) en adem diep in door mijn neus. Ik geef de prikkel, de irritatie een kleur (bij mij vaak fel groen) en adem die uit door mijn mond. Rust in, irritatie uit. Soms doe ik dat ter plekke, soms trek ik me even terug op het toilet om rustig te worden. Wie weet helpt het voor jou ook. X
Bedankt voor je reactie Marion. Denk dat het inderdaad een kwestie is van kleine stapjes en volhouden. Ademhalingsoefeningen vind ik lastig, omdat ik snel afgeleid raak. Misschien dat het op deze manier wel kan werken, ik ga het eens proberen. Dankjewel!
Terugvallen is altijd mogelijk, maar ikzelf merk vaak dat er ooit nog wel ‘restjes’ zitten, om het zo maar te zeggen, en soms gaan deze ‘restjes’ misschien even een grotere rol spelen, maar ik wéét waar ik vandaan kom, en ik wéét waar ik terecht kom als ik me er te veel door laat leiden.
Dingen in het verleden hebben er ook voor gezorgd dat je een stukje beter naar jezelf kunt kijken, en dat is heel belangrijk. Oprecht naar jezelf kijken.
Ik hoop dat je je snel beter voelt!
Dankjewel Anne!
Wat ontzettend goed en herkenbaar geschreven! Ik heb een tijd geleden ook in een heel diep dal gezeten en ben ook vaak bang om weer terug te vallen als ik even een weekje slecht in mijn vel zit.. En over jouw hooggevoeligheid: dat heb ik ook, maar dan net wat anders. Ik heb ook geen filter (althans, zo voelt het) en raak van de meest kleine gebeurtenissen van slag! HSPer zijn is inderdaad nog zo gemakkelijk niet..
Misschien dat ik mij toch eens meer moet verdiepen in hoogsensitiviteit en hoe daarmee om te gaan. Volgens mij hebben meer mensen daar last van dan we in eerste instantie denken. Knuf! x
Ik snap het ontzettend goed! Als ik een mindere dag heb of misschien iets meer, ben ik ook bang dat ik weer een terugval heb. En als het dan later weer beter gaat, zucht ik van opluchting. Ik merk dat ik sinds mijn quarter life crisis slecht tegen harde geluiden kan: als mensen behoorlijk wat opgefokt zijn en bozig tegen mekaar gaan doen of het geluid van een boor. Brrr: ik kan me daar zo naar door voelen!
Gek eigenlijk he hoe je dat soort dingen er aan over kan houden. Wat doe jij op zo’n moment?
Jeetje, ik wist niet zo goed dat dit op deze manier bestond maar het lijkt me inderdaad heel lastig. Gelukkig dat je steeds meer oplossingen kan vinden zodat je er gewoon goed mee kan leven! En zoals Stella ook al zei: juist doordat je steeds beter leert hoe je met bepaalde dingen om kunt gaan, doordat je jezelf nu zoveel beter hebt leren kennen, zal je niet meer écht terugvallen. Die periode is een ervaring die je altijd wel met je mee zal blijven dragen, maar als je het vooral ziet als iets heel leerzaams hoeft dat op dit moment misschien niet echt erg te zijn. En misschien dat je na verloop van tijd toch beetje bij beetje dat filter gaat herstellen!
Dat zou fijn zijn! Bedankt voor je lieve reactie 🙂
Heel mooi geschreven en erg herkenbaar. Ook ik ben erg bang om te hervallen in een zwart wereldje waarin als zwaar en slecht is. Op sommige momenten kan ik dit gevoel te baas maar op andere momenten doet het me panikeren. Ik denk dat die angst er nog een lange tijd zal zijn, omdat die periode in mijn leven zo’n grote indruk heeft achtergelaten… Ik hoop dat het overgevoelig zijn voor geluiden wat mag beteren. Ik vind het knap dat je hier (samen met je vriend) oplossingen voor zoekt en vindt. Het lijkt of je steeds manieren probeert te vinden om hier mee om te gaan en dat vind ik juist heel dapper!
Misschien dapper, maar ook een grote uitdaging. Beetje bij beetje komen we er wel 🙂 Lief, dankjewel! 🙂
Herkenbaar stuk! Als HSP’er kan ik ook in seconden een slechte “stemming” krijgen door overprikkelde zintuigen (geluid en licht vooral!). Ben dan écht niet meer voor rede vatbaar 😉 x
Aaah zo ‘blij’ dat ik niet alleen ben. Zijn er manieren waardoor je er beter mee om kan gaan?
Wat heftig zeg. Ben je ook niet hoog sensitief, vanwege die prikkels van de geluiden? Ik hoop voor je inderdaad dat je geen terugval krijgt, maar dat je nu al ziet dat er “iets” is, dat is al knap. Dat je een stukje herkent, veel mensen hebben dat niet door. Ik wens je al het geluk van de wereld Lauriëtte!
Ik denk dat het heel normaal is dat je bang bent om terug te vallen. En eigenlijk denk ik ook dat je dat altijd wel een beetje zal blijven hebben. Dat is aan de ene kant kut, maar aan de andere kant ook juist goed. Want omdat je er bang voor bent ben je je er wel van bewust wat je ’triggers’ zijn en zul je op tijd aan de bel trekken. Denk je niet? Ik herken het heel erg. Ik ben er ook bang voor, maar elke dag die ik doorkom zonder terugval is er weer één meer zonder terugval.
Het is heel goed dat je weet waar je ’triggers’ ‘liggen. Het lijkt me zo kut en ik zou willen dat ik je kon helpen. Maar ik weet niet hoe? Maar mocht je willen praten, lachen, huilen, schelden, dan mag je me ALTIJD mailen, appen, postduiven of wat dan ook. XXXXXX
Hey Lauriette, nice blog! 🙂
Ademhalingsoefeningen werken voor mij erg goed om stress tegen te gaan en een rustige ademfrequentie aan te leren. Het boekje Verademing was voor mij een eyeopener. Mediteren is een geweldige oefening om je ademhaling verder te trainen in combinatie met aandachtsoefeningen. Zen.nl heeft tegenwoordig ook een online training.
Zouden jongens dit ook kunnen hebben? Ik zie nml een link met mijn cyclus. Als hormonen opspelen kan ik zelfs agressief worden/reageren op geluiden . Denk aan het klikken vd muis…