Het is weer de tijd van de zomervakantie. De vakantieplanningen vliegen mij om de oren. Meetings worden met inachtneming van de vakantieplannen ingepland en ik krijg meerdere keren per week de vraag of ik ook nog op vakantie ga. Mijn antwoord is heel simpel, maar triggert wel een veel diepgaandere behoefte. Nee, ik heb geen vakantieplannen. Niet voor nu in ieder geval. Maar ik zou niets liever willen dan op vakantie gaan. Eventjes geen verplichtingen. Even een pauze van werk. Gewoon even rust. Weg van het 24/7 hebben van diabetes.
Was het maar mogelijk…
Het klinkt zo fijn. Een diabetesvakantie. Alsof je een deur achter je dicht kunt trekken en het gewoon even kunt laten voor wat het is. Het gebeurt niet vaak dat ik deze behoefte zo sterk voel. Het hebben van diabetes type 1 is tenslotte onderdeel van mijn leven. Door een diagnose op latere leeftijd weet ik nog goed hoe het is om te leven zonder diabetes, maar tegelijkertijd voelt het in mijn dagelijkse leven alsof het nooit anders is geweest. Het is nu onderdeel van wie ik ben. Letterlijk en figuurlijk. Van mijn lichaam, maar ook van mijn gedrag en gewoontes.
Een tijdje terug hield mijn sensor ermee op. Op de automatische piloot plaatste ik een nieuwe sensor. En een paar uur later plaatste ik er nog eentje. Beide sensoren belandden in de prullenbak. Ik kreeg mijn sensor niet meer aan de praat. Later die dag bleek dat de transmitter van de sensor de boosdoener was en dat daar geen leven meer in te krijgen was. Dit alles gebeurde op een vrijdagavond. Maandag kreeg ik het bericht dat ik later die week een nieuwe opgestuurd zou krijgen. Eind goed, al goed.
Ik had er even geen zin meer in
In die dagen zonder sensor gebeurde er iets interessants. Op zich is het goed mogelijk om ook zonder sensor nette bloedglucosewaarden te hebben. Maar in plaats van dat ik daar mijn best voor deed, gooide ik de handdoek in de ring en ik was er helemaal klaar mee. Klaar met het nadenken over koolhydraten. Klaar met vooruit denken. Helemaal klaar met alles wat met diabetes te maken had. Gedurende vijf dagen schommelde ik een beetje tussen de 15 mmol/l en 29 mmol/l, met soms hier en daar een momentje waar ik mij in range bevond. Ook in week daarna, waar ik wel weer een werkende sensor had, kon ik nog steeds niet de wil en motivatie vinden om ‘het weer op te pakken’.
De realiteit won
Maar ondanks dat mijn waarden niet goed waren, had ik gelukkig nog wel een stukje realiteitszin. Zo was ik voorzichtig met overcompenseren waardoor ik niet in een serieuze hypo terecht zou komen, en zette ik netjes midden in de nacht een wekker om ervoor te zorgen dat de écht hoge waarden (25+) wat aandacht zouden krijgen… Maar dat was het dan ook.
Het was typisch zo’n moment waarop ik snakte naar een welverdiende ‘diabetesvakantie’. Een midweek. Of een weekend weg, had ik ook prima gevonden. Écht. Ik ben de moeilijkste niet. Ik ben niet trots op de manier waarop ik gedurende die dagen omgegaan ben met het managen van diabetes. Verre van trots eigenlijk. Maar het is wel de realiteit. Soms dan zit ik er gewoon even doorheen. Soms ben ik er gewoon even klaar mee.
Kon ik soms maar even op diabetesvakantie…
Hoi!
Wat knap dat je hier gewoon over durft te schrijven. Ik snap je volkomen, even geen gedoe en nadenken over alles wat ‘moet’. Goed dat je het jezelf toestaat om dit te laten gebeuren. Ook fijn voor mij en andere om te lezen dat dit soort periodes er als het ware bij horen. Ik hoop dat je weer de energie bij elkaar kan rapen om er met frisse tegenzin tegenaan te gaan. ❤️
Groetjes Esther
Zo herkenbaar! Ik snak al bijna 30 jaar naar een Diabetes vakantie. Dank voor het delen.
D.
Ik heb geen type 1, maar een secundaire diabetes. Desondanks voel ik me even hetzelfde. Ik ben blijkbaar allergisch aan mijn sensor. Allerlei tests gedaan, 3 keer deze week in het ziekenhuis geweest en geen oplossing. Dus maar weer vingerprikken en hopelijk over 10 dagen een andere sensor krijgen, waar ik niet allergisch op reageer. Ben er voor de moment ook even klaar mee. Ik werk hoeveelheden koolhydraten weg alsof ik geen diabetes heb. Ik geef wel insuline (pentherapie) maar dit geeft toch geen goede waarden. Ik heb het gevoel alsof ik niet vooruit geraak. En de energie om mijn dagelijkse leven op te pakken is even weg. Erg teleurgesteld ook, ook in mezelf, moet mijn lijf weer lastig doen. Er zijn zo’n mooie uitvindingen op gebied van diabetes en toch werken ze niet voor mij. Maar goed, dan maar even op automatische piloot. Fijn om te lezen dat ik niet alleen ben met deze gevoelens, ook al is de insteek van mijn verhaal misschien iets anders.