Nieuw huisje; therapeutisch muurtjes sauzen

Moe. Niet alleen omdat mijn wekker vanochtend om half vijf ging, maar ook omdat ik afgelopen weekend en de dagen daarvoor, flink in de weer ben geweest. Randjes afplakken, muurtje sauzen, nog meer afplakken, nog een muurtje sauzen. Kwasten en rollers schoonmaken, thuis even eten, ritje langs alle bouwmarkten voor meer verf en meer tape. En repeat. Vier dagen achter elkaar. Moe, maar voldaan.

Mijn plekje in de lucht

Inmiddels is het maandagochtend, bijna acht uur ’s ochtends. Terwijl ik van Rotterdam naar Girona vlieg, kijk ik links uit op een mooi wit wolkendek en een stralend blauwe lucht. Het lijkt net een zee van schuim, een zacht bed van veertjes. Vanuit ‘mijn bubbel’ waarin ik even niets moet en even tot rust kan komen, luister ik naar muziek, staar ik naar buiten (waar ik nu drie vliegtuigen achter elkaar aan zie vliegen, het is druk in de lucht) en typ ik soms een random hersenspinsel op mijn telefoon.

Goed, terug naar het begin

Afgelopen woensdag was de grote dag waarop ik de sleutel van mijn nieuwe huisje heb gekregen. Rond het middaguur maakten we een rondje door het inmiddels leeggehaalde huis. Alles was zo goed als oké, handtekeningetje gezet en toen gingen we naar de notaris voor de volgende rits aan handtekeningen.

Twee uur later stonden we weer buiten en werd de overdracht gevierd met een cappuccino en een taartje. Het is lastig te omschrijven hoe het voelt om huiseigenaar te zijn. Niet dat het voor het eerst is: van het huis in Berkel ben ik natuurlijk ook voor de helft eigenaar (geweest). Maar dit is anders. Dit huis is nu van mij alleen. Het is oud, heeft karakter, heeft onderhoud nodig en heeft bovenal: enorm veel potentie. 

Therapeutisch muurtjes sauzen

Ik heb er bewust voor gekozen om de eerste dagen alles alleen te doen. De hulp die van alle kanten aangeboden werd heb ik keer op keer afgewezen. Het hele huis sauzen, inclusief de plafonds: “Dat kan ik zelf wel, is volgens mij heel therapeutisch.” Uiteindelijk heb ik de eerste dag hulp gehad van een schilder, zodat ik de plafonds niet in mijn eentje hoefde te doen, en ondanks dat het in eerste instantie een klein beetje voelde alsof ik mezelf teleurstelde, ben ik echt ZO BLIJ dat ik die hulp geaccepteerd heb!

De dagen die volgden heb ik non-stop in mijn verfkloffie, met de muziek hard, het hele huis voorzien van een witte laag verf. En of het therapeutisch was? Ja, nogal. De eerste drie dagen voelde ik mij enorm sterk en trots. Afgezien van de ontelbare hoeveelheid sugar lows die ik heb gehad. In totaal heb ik wel vier rollen dextro gegeten… en toen deze op waren ben ik maar overgestapt op suikerklontjes. Want ja, je moet toch wat als je een hypo hebt en je geen eten meer in huis hebt.

De laatste dag was zwaar en duurde voor mijn gevoel erg lang; ik had slecht geslapen, voelde elke spier in mijn lijf en kon de verfroller bijna niet meer vasthouden doordat mijn handen continu verkrampten. Na een huilbui van tien minuten en een boterhammetje met aardbeien ging het wel weer. Even aan toegeven, maar dan ook weer opstaan en verder gaan. De vier dagen bikkelen is het helemaal waard geweest.

Ik kan even geen verf meer zien

Deze week verruil ik het naar verf ruikende huis voor het zonnige Girona. Ik leef in de illusie dat ik deze week kan opladen en mijn lichaam de tijd heeft om weer een beetje te herstellen. Echter weet ik ook dat het in de praktijk niet zo werkt… Maar ik klaag niet! Weken in Girona zijn best wel pittig, maar geven ook ontzettend veel voldoening. En dan gaan we daarna weer verder met het huisje!

Fijne week! 🙂