Het jaar 2020 was een van de donkerste jaren, maar ook een jaar waarin ik ontzettend veel over mezelf heb geleerd. ‘Alles wat mis kon gaan, ging mis’. Dat is het eerste wat in me opkomt als ik aan 2020 denk. Ik verloor mijn baan bij KLM, terwijl ik nog niet eens begonnen was, heb veel moeten doorstaan op liefdesgebied, afscheid moeten nemen van mijn hamstermeisje Roo, die een mooi plekje in de tuin heeft gekregen, en heb vooral geleefd in veel angst, onzekerheid en eenzaamheid. Allemaal dankzij de komst van het coronavirus.
2020 was niet mijn / ons jaar
Het was niet mijn jaar; iets waar veel mensen het mee eens zullen zijn als we het hebben over het jaar 2020. Maar als ik er wat langer over nadenk, was 2020 ook zeker niet het jaar waarin alles wat mis kon gaan, ook écht is misgegaan. Mijn familie en vrienden zijn nog steeds of gelukkig weer gezond; ik ben gestopt met roken; heb vrij snel een nieuwe baan gevonden bij Eneco nadat ik plotseling werkloos was geworden en ben in staat geweest om de liefde te laten overwinnen. Maar toch, ondanks dat het op papier best goed klinkt, voelt 2020 als een klotejaar. Pardon my French.
Twee (of drie) verschillende personen
In de eerste helft van 2020 zag ik mezelf als een strijdlustig, vastberaden en actief persoon. De doelen die ik mezelf stelde werden gehaald en ik was behoorlijk fit. De zomer voelde als een hoogtepunt. In die paar weken was het mogelijk om verantwoord op het terras een drankje te drinken, verjaardagen te vieren en van het mooie weer te genieten. Totdat door een stom ongeluk het botje in mijn teen scheurde en ik niet meer kon hardlopen, tegen het einde van de zomer de situatie rondom het coronavirus weer verslechterde en de dagen langzaam donkerder begonnen te worden. Zowel buiten als binnen in mijn hoofd… Ik raakte mezelf langzaam kwijt en veranderde in een persoon die bij de pakken neer was gaan zitten. De bank werd mijn beste vriend, ik was gestopt met sporten (deels door mijn ‘gebroken teentje’) en mijn levenslust daalde tot een dieptepunt.
Van 2020 naar 2021
De jaarwisseling bracht ik voor het eerst in mijn leven alleen door. Aanvankelijk zag ik daar erg tegenop. Achteraf gezien was het een van de fijnste oudejaarsavonden die ik ooit heb meegemaakt. Het was bijna identiek aan elke andere ‘gewone winteravond’ in mijn knusse huisje, en dat maakte het zo fijn. De muziek speelde zachtjes. De kaarsen vulden mijn huis met licht en warmte. En met een kopje thee erbij heb ik die avond veel geschreven en nagedacht over 2020: het stomme jaar waar eindelijk een einde aan kwam.
Ondertussen zit januari er alweer op en zijn we in februari aanbeland. Is het er, ondanks dat het ‘een nieuw jaar’ is, beter op geworden? Niet echt, toch? Dachten we in 2020 alles gehad te hebben, beginnen we 2021 met een aantal nieuwe corona-varianten, worden maatregelen aangescherpt en vertoonde ons kleine kikkerlandje tijdens een aantal avonden zelfs vreemde tekenen van een burgeroorlog.
Nieuwe energie
Hoewel we nog steeds in dezelfde ellendige realiteit leven, heeft de komst van het nieuwe jaar mij nieuwe energie gegeven. Ik begin mijn levenslust terug te vinden. Ik wil weer doelen stellen, fit worden, meer schrijven, gelukkig zijn en niet langer aan mezelf twijfelen. Waarom zou ik? Ik mag trots zijn op wie ik ben, ondanks dat ik nog steeds iedere dag worstel. Met mezelf, met de wereld en met de toekomst. Maar dat is oké. En ook normaal. Vooral in deze tijden. Zolang we er maar in blijven geloven dat ook dit weer een keer voorbijgaat. En in de tussentijd maken we er het beste van. Deal?