Wát een ochtend. Net op het moment dat ik de deur uit wil gaan word ik geconfronteerd met LO op mijn glucosemeter. Dat betekent dat mijn bloedglucose onder de 2.2 mmol/l is, waar het bij een gezond mens altijd boven de 4.0 mmol/l is. Voordat ik in de auto stap richting werk meet ik altijd mijn bloedglucose, zo ook deze keer. Met LO op mijn glucosemeter ga ik natuurlijk niet rijden, dus stuur ik mijn collega een berichtje dat ik wat later ben en prop ik vier tabletten dextro in mijn mond. Opzich voel ik mij prima, maar het komt wel vaker voor dat ik een vrij lage hypo heb zonder dat ik mij vreemd voel. Voor de zekerheid besluit ik toch even te meten aan de hand van een vingerprikje. Op het schermpje verschijnt 11.4 mmol/l.
Nog nooit eerder heeft mijn glucosesensor zo sterk afgeweken van de daadwerkelijke waarde. Soms is er een verschil van 1.0 mmol/l, maar een verschil van bijna 10 mmol/l is ongekend. Voor de zekerheid was ik mijn handen nog een keer en doe ik een tweede meting. Weer boven de 10 mmol/l. Toch jammer dat ik die dextro al genomen heb… Ik besluit om maar naar werk te rijden. Op dit moment vertrouw ik mijn oude glucosemeter meer dan de sensor en blijkbaar is er geen hypo-gevaar. Integendeel zelfs. Misschien heeft mijn glucosesensor even een hiccup en draait die wel weer bij. Maar eenmaal op werk geeft mijn reader nog steeds LO aan.
Het zit allemaal niet mee…
Om elf uur heb ik een meeting en wil ik graag dat mijn bloedglucosewaarden weer een beetje stabiel zijn. Omdat de glucosesensor nog steeds niks lijkt te doen, besluit ik om nog een keer te controleren met een vingerprikje. Hoewel ik dan nog steeds niet weet of ik stijg of daal, zegt het in ieder geval iets. Terwijl de teststrip al in de glucosemeter zit, kom ik erachter dat mijn prikpen nergens te bekennen is. Shit, die ligt zeker nog op tafel in de woonkamer. Dan wordt een druppeltje bloed toch lastig… Na een korte tirade pak ik mijn spullen weer in en loop ik weer naar de auto. Gelukkig woon ik op tien minuten afstand van werk, dat scheelt.
De rest van de dag blijft mijn glucosesensor LO aangeven. En dat vind ik he-le-maal niks. Ik voel me stuurloos. Hoe het gaat met mijn bloedglucose? Geen idee. Ga ik omhoog, omlaag? Heb ik misschien heel erg hoog gezeten? Hoe groot is de kans dat ik tijdens mijn meeting een hypo krijg? Geen. Idee. Het inzicht dat ik normaal gesproken heb is helemaal weg! In de middag bel ik de fabrikant van mijn glucosesensor. Dat ding kost een hoop geld en aangezien hij nog drie dagen mee had kunnen gaan heb ik er een klein beetje de pest in. De vrouw aan de telefoon staat mij heel netjes te woord, vertelt dat ze een nieuwe sensor opstuurt en vraagt oprecht geïnteresseerd of het medisch gezien problemen opgeleverd heeft. Die avond plaats ik een nieuwe sensor op mijn arm en haal ik de oude eraf. Zoals de vriendelijke mevrouw mij telefonisch als mogelijke verklaring al had gegeven, was het naaldje (waarschijnlijk in mijn slaap) geknikt. Ja, dan is het niet zo gek dat die glucosesensor het niet meer doet.
Nee, ik wil niet meer zonder het grafiekje
Tijdens mijn eerste afspraak voor de overstap op de insulinepomp werd verteld dat de gemeten waarde van mijn glucosemeter (in geval van de Minimed 640g) automatisch doorgestuurd wordt naar de insulinepomp. Lichtelijk in paniek dacht ik: “Ja, maar nee. En mijn glucosesensor dan? Ik wil niet zonder mijn sensor!” Voorzichtig vroeg ik of het mogelijk was om mijn glucosesensor en reader te blijven gebruiken en gelukkig werd daar volmondig Ja op geantwoord. Wel moet ik de waarde van mijn reader handmatig invoeren in de pomp, maar dat doe ik met alle liefde als dat betekent dat ik mijn glucosesensor kan blijven gebruiken.
Ook al was het maar één dag, het was snel duidelijk dat ik nooit meer zonder glucosesensor wil. Dan moet die het alleen wel blijven doen! 😉
Jaren lang heb ik moeten leven met een glucosemeter en hooguit enkele metingen per dag en vooral op mijn gevoel. Toen ik naar school ging – oei, nu lijkt het net of ik heel oud ben – was mijn glucosemeter een stukje groter en zwaarder en nam je niet zo makkelijk mee. En meting duurde 2 minuten, dus dat deed je ook niet zo snel tussendoor. Dus je nam je meter niet mee naar school. Je leerde op je gevoel af te gaan en daarop te vertrouwen, het was niet anders.
Ook ik gebruik sinds een paar maanden de Libre, met als gevolg dat mijn HbA1c waarde spectaculair gedaald zijn. Hoera de vooruitgang van de techniek. Maar je wordt er ook heel sterk afhankelijk van. Laatst heb ik mijn reader vergeten mee te nemen vanuit mijn werk. De hele avond en nacht moest ik zonder doen. Gelukkig heb ik mijn oude glucose meter nog thuis, maar ja ook ik miste het inzicht dat ik normaal gesproken heb. Net als jij voelde ik mij hulpeloos en stuurloos. Ik kwam die avond tot de conclusie dat ik niet meer zonder kan. Ik voel me ‘verslaafd’ aan mijn Libre.
Als ik hoor hoe het ‘vroeger’ ging val ik daar toch wel een beetje stil van. Twee minuten! Dat is wel anders dan de vijf seconden, of zelfs milliseconde van nu. Toevallig had ik het er gisteren nog over met mijn vriend, de Libre houdt ook bij hoevaak je scant. Van dat getal schrok ik heel erg. Je kunt het dan inderdaad een verslaving noemen.. Maar wel een fijne die het leven een stuk makkelijk maakt! 😉 Heel fijn dat je HbA1c gedaald is door het gebruik van de Libre!
Poeh, het lijkt mij heel vervelend en een stuurloos gevoel geven als je apparaatjes jouw in de steek laten. Dat zijn juist de dingen waar je zo op vertrouwd! Ik hoop dat je het in de toekomst niet nogmaals hoeft mee te maken.
Dat hoop ik ook! 🙂
[…] maakt je leven misschien makkelijker, maar je hebt wel altijd iets aan je lichaam zitten. Nu is dat met mijn glucosesensor ook het geval, maar met een pomp voelt het toch net even iets […]
[…] het eerst het infuus mocht plaatsen op mijn buik. Ondanks dat die naald vijf keer zo groot is als de naald van mijn sensor, voelde ik er vrij weinig van. Gelukkig maar, want daar zag ik toch best wel een beetje tegenop. […]