Wisselende bloedglucosewaarden op een bloedglucosemeter

De onvoorspelbaarheid van diabetes type 1

Boos? Nee. Pislink was ik de volgende ochtend toen ik uit mijn bed kwam. Alsof mijn maag de hele nacht in een achtbaan had gezeten. Niet zo gek als je rond middernacht als een malloot sultana en dextro naar binnen werkt en dit weg probeert te spoelen met ice tea. De nachtelijke hypo’s zijn een hel. Niet per se omdat het je nachtrust verstoort en het vervelend is om ’s nachts de halve voedselvoorraad weg te werken, maar vooral omdat ik het niet begrijp. Ik begrijp er echt geen ene fuck van.

Om kwart over elf maakte ik aanstalten om naar bed te gaan. Mijn bloedglucose was 9.9 mmol/l, iets te hoog, maar dat is niet zo erg. Ik spoot acht eenheden langwerkende insuline, net zoals elke avond. Als ik met 6.0 mmol/l ga slapen word ik de volgende ochtend wakker rond de 4 mmol/l en als ik ga slapen met 12 mmol/l gebeurt hetzelfde. Mijn alvleesklier werkt zelf soms ook nog een klein beetje mee, fijn!

Ongeveer een uur later stond ik in mijn pyjama in de woonkamer en zag ik 1.9 mmol/l op het schermpje. Mijn laagste bloedglucose ooit. Een waarde die gevaarlijk dicht bij het randje komt, heb ik mij laten vertellen. Voor het eerst maak ik mijn vriend midden in de nacht uit voorzorg wakker om te vragen of hij me in de gaten wilt houden. Van het idee dat ik buiten bewustzijn kan raken word ik helemaal kriebelig. Ik pak een glas ice tea, sultana en dextro en eet en drink dit op. Terwijl ik op de bank zit besef ik mij pas dat ik helemaal doorweekt ben. Hoe ik precies wakker geworden ben? Geen idee. Opeens stond ik in de woonkamer. Een kwartier later is mijn waarde 3.3 mmol/l en pak ik nog meer sultana. Schiet op suikertjes. Ik wil weer slapen, stom gezeik.

Bij een nachtelijke hypo gaat alles op de automatische piloot, maar de volgende ochtend realiseer je je pas echt wat voor een klotestreek het was. Mijn waarde in de ochtend was 9.8 mmol/l en dat is niet oke. Maar dat krijg je als je in opwelling alles naar binnen propt. Tot nu toe ben ik de dag na een nachtelijke hypo altijd misselijk en chagrijnig geweest, maar deze keer was ik ook boos, bang en gefrustreerd.

Hoe kan het dat ik in slechts één uur 8 mmol/l ben gedaald? Was mijn meting van 9.9 mmol/l misschien niet helemaal juist? Bijna onmogelijk, ik had net mijn handen gewassen. Heb ik per ongeluk kortwerkende insuline gespoten inplaats van langwerkende? Nee, ook niet! Werkte mijn kortwerkende insuline misschien nog door? De laatste kortwerkende insuline heb ik gespoten om half negen en dat gebeurt wel vaker. Dat kan het dus ook niet geweest zijn. Misschien werd mijn alvleesklier opeens enthousiast. Dacht die alles even heel stoer zelf te doen en kwam die er halverwege achter dat hij misschien iets té enthousiast was geweest?

Ik begrijp er niets van en het vervelende vind ik dat niemand dat doet…