Persoonlijke Updates

Als adrenalinejunkie met een liefde voor snelheid heb ik altijd al gedroomd van het behalen van mijn motorrijbewijs. Het idee van de wind in mijn haren, de kracht van een motor tussen mijn benen en de vrijheid van de open weg heeft me altijd aangetrokken. Maar zoals dat vaak gaat met dromen, bleef het bij mij lange tijd bij dagdromen en uitstellen. Tot een aantal weken geleden, toen ik eindelijk besloot om de eerste stap te zetten op weg naar mijn motorrijbewijs.

In mijn eigen huisje voel ik mij veilig en vertrouwd. Het is er knus en comfortabel en daardoor is het mogelijk om tot rust te komen, weer op te laden en om de dingen te doen waar ik gelukkig van word. Maar ondanks dat het gevoel van ‘thuis’ heel erg belangrijk voor mij is, heb ik in de afgelopen jaren in best veel verschillende huizen gewoond. Het staat haaks op mijn behoefte aan  stabiliteit, maar het is wat het is. Zo’n twee jaar geleden vond ik in mijn eigen jaren dertighuisje het huiselijke gevoel waar ik zo naar verlangde. Waarmee ik ook hoopte om stabiliteit te vinden.

Vorig jaar heb ik mijn verjaardag niet gevierd. Of beter gezegd: niet kúnnen vieren. Kort nadat corona van een simpel griepvirus veranderde in een serieuze pandemie, was het vieren van je verjaardag met familie en vrienden allesbehalve verstandig om te doen. Dit jaar is het niet anders. Wéér een verloren verjaardag. Deze keer niet onmogelijk gemaakt door een verhuizing of een andere grote levensgebeurtenis, maar alwéér door het coronavirus.

Wanneer mijn vader mij ’s avonds, netjes voor het ingaan van de avondklok, met de auto thuisbrengt, rijden we op de snelweg langs een informatiebord van Rijkswaterstaat. “Blijf in Nederland. Samen tegen Corona.” Het klinkt zo vanzelfsprekend. Wanneer ik de woorden op mij in laat werken realiseer ik me dat ik zou willen dat het inderdaad zo gemakkelijk was: in Nederland blijven. In mijn eigen huisje, in de stad die ik mijn thuis kan noemen, dicht bij mijn familie en vrienden. En toch, ondanks dat dat voor mij heel belangrijk is, schrijf ik dit nu vanuit mijn studiootje op Ibiza.

Het is vroeg als ik naar het station loop. Het is nog een beetje schemerig en achter de ramen zie ik hoe het ontbijt snel wordt opgegeten en de laptop op de keukentafel weer wordt aangeslingerd. We leven in een vreemde wereld… Mijn trein vertrekt over negen minuten. Ik versnel mijn pas om er zeker van te zijn dat ik mijn trein niet mis. Mijn eerste bestemming van de dag is Schiphol. Je weet wel: de plek die je bezoekt als je op vakantie gaat. Voor mij geen vakantie. Ik stap in het vliegtuig om weer samen te zijn met mijn liefde. Ook in tijden van het coronavirus.  

Het jaar 2020 was een van de donkerste jaren, maar ook een jaar waarin ik ontzettend veel over mezelf heb geleerd. ‘Alles wat mis kon gaan, ging mis’. Dat is het eerste wat in me opkomt als ik aan 2020 denk. Ik verloor mijn baan bij KLM, terwijl ik nog niet eens begonnen was, heb veel moeten doorstaan op liefdesgebied, afscheid moeten nemen van mijn hamstermeisje Roo, die een mooi plekje in de tuin heeft gekregen, en heb vooral geleefd in veel angst, onzekerheid en eenzaamheid. Allemaal dankzij de komst van het coronavirus.

Vandaag is het precies vier maanden geleden dat ik gestopt ben met roken. En ik hoor het je denken. Huh? Roken? Jij? “Dat had ik nu nooit bij jou verwacht.” Het is de meest voorkomende reactie die ik kreeg wanneer ik gezien werd met een sigaret. Vier maanden geleden besloot ik na vele jaren dat het genoeg was geweest. Ik was nog nooit zo overtuigd geweest. Deels omdat ik deze keer écht de motivatie voelde om er een punt achter te zetten, maar ook omdat ik tijdens deze stoppoging hulp kreeg in de vorm van een pilletje: Champix.