De laatste paar weken gaat er vanalles door mijn hoofd. Het is zoveel en zo complex, dat ik niet zo goed weet hoe ik het moet verwoorden, en dat terwijl ik normaal gesproken op papier een stuk beter uit mijn woorden kom. Ook nu ik zit te bedenken wat ik eigenlijk wil vertellen springen mijn gedachten van de hak op de tak. De emoties vliegen alle kanten op en ik ervaar een enorme prestatiedrang, maar waarom..?
Wat moet ik doen..?
Laat ik beginnen bij het eerste wat in mij opkomt. Ik wil iets goeds doen. De wereld een klein beetje mooier maken. Het hebben van diabetes minder vervelend maken. Mensen helpen, terwijl ik zelf misschien wel geholpen moet worden. Ik heb constant het gevoel dat ik iets moet doen. Je hebt mensen die diabetes krijgen en verder gaan met hun leven, precies op de plek waar ze gebleven waren. Je hebt ook mensen die hun kop in het zand steken en er zo min mogelijk van willen weten en het proberen te negeren. En je hebt mensen zoals ik, die vinden dat ze iets moeten doen, maar nog niet helemaal weten wat.
Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om en dat is ook logisch, want ieder persoon is verschillend. Maar wat ga ik doen? Ik kan toch niet zomaar diabetes krijgen en daar vervolgens niks nuttigs mee doen? Ja natuurlijk kan dat wel, waarschijnlijk zal dat uiteindelijk ook gewoon gebeuren, maar voor nu draaien mijn hersentjes overuren en heb ik honderden ideeën met wat ik zou kunnen doen of voor mijn gevoel moet doen.
Misschien ben ik er teveel mee bezig
Ja, ongetwijfeld. Sommige mensen vinden het vreemd dat ik er zo open en eerlijk over schrijf. Want waarom zou je dit allemaal delen met het internet? Nou, dat is heel simpel, het is voor mij een hele fijne uitlaatklep om er over te schrijven en mijn gedachten en emoties te delen met anderen. Misschien moet ik er ook wel minder mee bezig zijn en gewoon verder gaan met mijn leven zoals het was, maar het is best wel een klap die je te verwerken krijgt. Ze vergelijken het ook wel eens met een rouwproces en ik heb mij laten vertellen dat dat ongeveer 500 dagen duurt. Dat duurt dus nog wel even.. Zo’n anderhalve maand geleden was alles nog normaal en misschien denk ik over tien jaar wel, ach mens, waarom was je er toen toch zoveel mee bezig, zoveel is er toch niet veranderd? Uiteindelijk is diabetes een ziekte waar je elke dag mee bezig moet zijn. Iets wat over een tijdje waarschijnlijk allemaal onbewust zal zijn (hoop ik), maar voor nu is het allemaal nog nieuw en ben ik er dus onbewust bewust 24/7 mee bezig.. Snappen jullie het nog? 😉
Prestatiedrang
Afgelopen zaterdag ben ik naar de open dag van Diabeter geweest wat heel erg leerzaam en interessant was. Het is fijn om ervaringen te delen en informatie te krijgen over de experimenten die op dit moment bezig zijn. Bas van de Goor was één van de sprekers op de open dag en vertelde onder andere dat er vier fases zijn op het moment dat je diabetes type 1 krijgt. Shock, leergierig, recalcitrant en routine. Het is overduidelijk dat ik op dit moment in de leergierige fase zit. Wat fijn is, maar ook vermoeiend.
Volgende week ga ik mijn eerste ervaringen met diabetes type 1 delen voor een klas met voeding en diëtetiek studenten. Dat weekend daarna doe ik mee aan de JDRF walk en als klap op de vuurpijl heb ik besloten om in augustus mee te doen aan de Royal Run van het Diabetesfonds, om als een soort statement te laten zien dat ik mijn leven niet zal laten verpesten door diabetes en dat ik dit gewoon allemaal kan. Prestatiedrang much..?
Het is gewoon een beetje druk in mijn hoofdje. Opzich vind ik het fijn dat ik zo leergierig ben en een soort prestatiedrang ervaar, maar ik zou het toch ook wel fijn vinden als het allemaal weer iets rustiger wordt. Over een tijdje kom ik vast in de fase dat het allemaal routine is.
Ik vind het ontzettend knap dat je hier zo open over kan schrijven. Ik kan goed begrijpen dat je iets wil doen om een verschil te maken. Ik probeer zelf Coeliakie ook bekender te maken door hierover te schrijven op mijn blog en mee te doen aan #wijbloggenglutenvrij. Die prestatiedrang heb ik ook heel sterk sinds ik ziek ben geworden, ik denk dat dat te maken heeft met jezelf willen bewijzen. Om te laten zien dat de ziekte je leven niet bepaald.
Precies dat. Misschien ben ik wel op een andere manier recalcitrant. Dat ik wel gewoon doe wat ik moet doen, maar dat ik het niet zomaar accepteer en het er bij laat zitten. Mooi dat je schrijft over Coeliakie, je blog ziet er leuk uit, ik ga je volgen!
Kan me voorstellen dat het een drukte van belang is in je hoofd. Ik vind het eigenlijk wel heel erg mooi dat je er niet zomaar aan voorbij loopt en dat je er echt iets mee wilt doen! Dat doe je ook. Alleen al voor jezelf en je lezers door er hier over te schrijven. Ik denk dat het twee dingen zijn: jouw manier van verwerken, maar ook dat dit gewoon is wie jij bent: Iemand die graag de wereld een stukje beter en mooier maakt en dat jij dat op deze manier probeert, ondanks dat je ziek bent (of eigenlijk juist omdat je ziek bent) dat vind ik heel erg mooi om te zien.
Je bent zo lief <3
Het is ook allemaal niet niets Lauriëtte! Dit is een omslagpunt in je leven. Er zijn nu zoveel indrukken en zoveel dingen waar je (misschien onbewust) over na wilt denken. Alles valt straks wel op z’n plek, maar daar gaat een beetje tijd overheen.
Ik vind het heel goed dat je hier zo open over schrijft (en dat is vast ook heel fijn om de gedachtenstroom een beetje op orde te krijgen).
Zeker. Het helpt me echt om het er even uit te gooien. Lief <3
Ik kan me wel voorstellen dat je hoofd vol zit en soms overloopt! Het is allemaal zeker niet niets. Opeens veranderd je leven!!!
Ohh ik kan me voorstellen dat je je een soort van machteloos voelt en iets wilt doen om te laten zien dat je je niet zomaar laat neerhalen. En dat doe je op een mooie manier zo te lezen! Succes ermee, ik denk inderdaad zoals je zegt ook dat het een fase is in het accepteren ervan. En dat accepteren kost gewoon tijd denk ik.
Knap dat je hier zo open over kunt schrijven. Dit zorg wellicht ook voor een nieuwe hap adem die je kan halen, doordat de vele gedachten in jouw hoofd weer enigszins op een rijtje komen. Geef het voldoende tijd, want de fase waar je doorheen gaat is natuurlijk niet niks. Mooi ook om te zien welke activiteiten je gaat ondernemen. Spannend zo’n les geven aan studenten! 🙂
Dankjewel Renske. Ben nu al zenuwachtig haha 😉
iieve Lauriette, het is niet leuk wat je overkomen is, maar het is zoals het is, je kan het niet meer veranderen..Je kan er alleen zo goed mogelijk mee leren leven..En daar ben je goed mee bezig..Door je goed in te lezen en te laten voorlichten zie je in, dat je niet de enigste bent, gedeelte smart is halve smart..en ik voel me trots .. te lezen hoe je er positieve draai aan wil geven, dat is verwerken, dat heeft allemaal met emotie te maken.. dat kost tijd..komt goed..veel sterkte ..liefs
Dankjewel lieve tante Geertje! <3 Zo lief dat je trots bent, vind ik fijn! Dankjewel, dikke kus!
Hallo Lauriëtte,
Ik kwam per toeval op je blog terecht en zag dat je onlangs Diabetes hebt gekregen.
Zo te zien de LADA variant? Of na een medisch trauma?
Ik heb nu 5 jaar Diabetes Mellitus type LADA (ik was 27) en heb ook een heel proces al doorloopt maar dit zal niet blijven.
Mocht je een keer willen sparren met een ervaringsdeskundige dan hoor het wel 😉
groeten,
Willem
Hi Willem, bedankt voor je reactie! Type LADA inderdaad hoewel ze daar in het ziekenhuis een klein beetje vaag over doen. Uiteindelijk komt het gewoon neer op type 1. Hoe bedoel je dat het niet zal blijven, de leergierige fase? Dankjewel voor het aanbod! Hou het zeker in gedachte, vind het fijn om te weten dat ik niet alleen ben! Groetjes Lauriëtte!
Ik ben er eindelijk even voor gaan zitten om te antwoorden. Tentamens enzo, bluh. Ik wilde even zeggen dat je zo zo zo trots mag zijn op jezelf. Hoe jij hier mee omgaat.. Je wil er al het positieve uithalen voor jezelf en OOK nog eens voor anderen. Alleen het idee al dat je dit wil doen is goed voor nu. Maak je geen zorgen; het loopt wel los. Op een gegeven moment komt datgene wat jij hieraan bij wil dragen op welke manier dan ook, echt ‘aanvaren’. Ik weet het zeker. Want waar een wil is, is een weg. Probeer het eerst voor jezelf even op een rijtje te krijgen allemaal. Je kunt pas echt goed iets betekenen voor anderen als je zelf goed in je vel zit, denk ik. Hele dikke knuffel. En ik ben heel trots op je. Heb echt heel erg veel bewondering voor je!
Doet me goed, dankjewel lieve Stella!
[…] ik eerder al vertelde zit ik op dit moment in mijn leergierige fase. Daarom vind ik het erg interessant om wetenschappers […]