Met een diepe zucht plof ik op bed. Ik zit vol, bommetjevol. 2500 calorieën per dag is veel. Heel erg veel. Het is fijn hoor, om altijd maar te kunnen eten wat je wilt. Maar eten omdat je de 2500 calorieën per dag wilt aantikken is geen pretje. Omdat mijn BMI te laag is en ik een tijdje terug spontaan nog een paar extra kilo afviel, ben ik twee weken geleden op bezoek gegaan bij mijn diëtiste van Diabeter. Omdat er door de huisarts geen verklaring gevonden was voor mijn gewichtsverlies kunnen we alleen maar kijken hoe we de kilo’s er weer aan kunnen krijgen.
Bij ongewenst gewichtsverlies weet ik dat er iets niet goed is; dat heeft het verleden mij wel geleerd. In 2010 viel ik out of nowhere zes kilo af, na jarenlang een stabiel gewicht te hebben gehad. Toen bleek ik pfeiffer te hebben. Sindsdien hou ik braaf een excel-bestandje bij met mijn gewicht. In de jaren daarna schommelde mijn gewicht een beetje en halverwege 2014 werd het eindelijk een beetje stabiel; weliswaar nadat ik een periode mijn uiterste best heb gedaan om aan te komen. Afvallen is moeilijk, maar aankomen is niet heel veel makkelijker!
Het is alweer een tijdje geleden (zeg maar gerust anderhalf jaar…) dat ik mijn avonturen rondom het aankomen heb gedeeld en aangezien er toch een aantal ontwikkelingen zijn geweest in deze periode leek het me wel weer eens tijd voor een update!
Toen ik gisteren via een tweet van Sabine terecht kwam op de blog van Bianca begon mijn bloed een beetje te koken. Hoewel ik het artikel, een ode aan maatje 36, erg sterk, eerlijk en ook wel een beetje lief vond, schrok ik heel erg van de uitspraken die in het artikel verwerkt waren. Franska Stuy, hoofdredactrice van de Libelle, heeft namelijk gisteren toegegeven dat ze op de redactie van Libelle, regelmatig foto’s van modellen met maatje 36 photoshoppen om ze zo wat dikker te maken, met een rare achterliggende gedachte.
Een aantal dagen terug plaatste de dames van #FITGIRLCODE de bovenstaande afbeelding op Instagram. Hoewel ik probeer om me zo min mogelijk van dit soort dingen aan te trekken, schoot het toch een beetje in het verkeerde keelgat en maakte ik me er met veel tegenzin toch druk om. Ik ben size zero, maar het is niet zo dat ik daar voor heb gekozen. Ik vind het zelf al vervelend genoeg. Als anderen het vervolgens ook nog eens gaan bestempelen als een 12 jarig lichaam word ik daar niet zo gelukkig van en vind ik dat een beetje raar, waarom zou je zo oordelen? Waarom hokjes creëren en mensen ongevraagd in zo’n hokje duwen?
Zoals ik eerder al vertelde in mijn vorige artikel over Afvallen vs. Aankomen, wil ik graag aankomen. Hoewel er niet veel mensen zijn die dezelfde wens hebben als ik, wil ik er toch graag over schrijven en mijn ervaringen delen. Het lijkt me een leuk idee als ik zo nu en dan vertel over mijn vooruitgang, of achteruitgang natuurlijk.
Hoewel onderstaande blogpost subjectief is heb ik mijn best gedaan om het zo objectief mogelijk te schrijven. Het is niet mijn bedoeling om mensen aan te vallen of te beledigen. Vier jaar geleden (wat gaat de tijd toch snel) kreeg ik de ziekte van pfeiffer. Ik was toen ongeveer 2 a 3 maanden uitgeschakeld en heb toen veel tijd doorgebracht in bed. Heel erg veel last had ik er na die paar maanden eigenlijk niet meer van. Ik was wel wat sneller moe, maar meer dan dat was het eigenlijk niet. Ongemerkt ben ik in die periode toch 8 kilo afgevallen en ging ik van een gezond BMI van 20,2 naar een niet meer zo gezond BMI van 17,4. Nu zullen een aantal mensen misschien denken, who cares? Super fijn toch, val je zomaar af zonder dat je er iets voor hoeft te doen! Ik begrijp wel dat sommige mensen dat heel erg fijn vinden, maar het is helaas niet voor iedereen een pretje.
Lees meer