Normaal gesproken eet ik op mijn diaversary een stukje appeltaart. Vooral omdat ik dat erg lekker vind en omdat het op gebied van diabetes altijd een uitdaging is. Vandaag, de dag waarop ik mijn 5-jarige diaversary vier, eet ik geen appeltaart, maar een koekje. Of misschien wel meerdere 😉 Ik had geen appeltaart in huis en vond het niet ‘noodzakelijk’ genoeg om in deze tijden van het coronavirus (COVID-19) de straat op te gaan voor alleen een stukje appeltaart.
Lees meerDaar lag ik dan. Vijf dagen lang in een ziekenhuisbed, naast drie gezellige omaatjes. Waar de tijd dankzij de verveling tergend traag leek te gaan, vloog het (extra lange) bezoekuur voorbij. Ondanks dat het al meer dan twee jaar geleden is, komt de woede zo nu en dan toch weer even opborrelen. In de tijd rondom mijn diagnose van diabetes type 1 hebben twee ziekenhuizen, of beter gezegd: twee specialisten van twee ziekenhuizen, laten zien dat ze hun diploma geneeskunde alles behalve waardig zijn. Ze hebben steken laten vallen waardoor ik onnodig laat ben gediagnosticeerd.
Lees meerGisteren was het vijfhonderd dagen sinds de diagnose van diabetes type 1. Op sommige momenten voelt het alsof ik al jaren diabetes heb, maar tegelijkertijd voelt het als de dag van gisteren. Een paar dagen geleden pakte ik het eerste artikel dat ik schreef over diabetes er weer eens bij. Ik scrolde er een beetje doorheen, maar had niet de behoefte om te lezen wat ik toen heb geschreven. Dat is toch gek..? Niet lang daarna viel het kwartje. Dit is typisch struisvogelgedrag. Niet opnieuw willen voelen wat ik toen voelde.
Lees meerVorig jaar ging ik op woensdag 22 april nietsvermoedend naar mijn werk. ’s Avonds lag er een pakketje op tafel met daarin de bloedglucosemeter die ik had besteld. Eventjes mijn bloedglucose meten zodat ik kon uitsluiten dat ik diabetes had. Google had het vast bij het verkeerde eind. Twee uur later zat ik bij de huisartsenpost en viel ik huilend in de armen van mijn vriend nadat ik was bestempeld als ‘nieuwe diabeet’.
Lees meerTijdens mijn eerste gesprek met de diabetesverpleegkundige in het ziekenhuis twee maanden geleden werd ik gewaarschuwd voor de honeymoonfase. “Het kan zijn dat je over een paar dagen of een paar weken geen insuline meer nodig hebt, denk dan alsjeblieft niet dat je weer beter bent, dat is niet zo.” Inderdaad, zo’n drie weken na mijn opname kreeg ik na mijn ontbijt en lunch steeds een hypo. Ik ging van 7 eenheden naar 6, naar 5, net zolang totdat ik opeens zonder insuline kon genieten van mijn maaltijd.
Lees meerDe afgelopen weken heb ik enorm veel hartverwarmende reacties mogen ontvangen. Zowel online als offline. Nog geen acht uur na mijn opname in het ziekenhuis stond vriendinnetje Irenka voor mijn neus met een ballon. Eenmaal thuis kreeg ik een aantal kaartjes, e-mails en reacties op mijn artikelen, ook al was het lastig om de juiste woorden te vinden. Nogmaals heel erg bedankt allemaal, waardeer het echt zo enorm! Vaak kreeg ik te horen dat ik zo dapper ben, het allemaal zo goed en positief oppak en werd er enigszins geschokt gereageerd toen ik vertelde dat ik gewoon weer aan het werk was.
Lees meerAfgelopen zaterdag was een mooie dag! Niet alleen omdat het gewoon een relaxte zaterdag was waarop we lekker gingen lunchen, boodschapjes deden en patatjes gingen eten bij mijn schoonouders. Maar vooral omdat het mijn eerste goede dag was met een mooi stabiel bloedglucose sins de diagnose! Daar keek ik zo naar uit!
Lees meerIeder nadeel heeft zijn voordeel, maar soms kan dat blijkbaar van korte duur zijn. In mijn vorige artikel schreef ik dat ik weer zonder bril door het leven kon en dat mijn zicht weer volledig was hersteld na mijn hoge bloedglucosewaarden van de afgelopen weken. Helaas ging dat al snel weer de verkeerde kant op. Ook vertelde ik dat ik weer ‘normale’ artikelen wilde gaan schrijven, want naast dat ik nu diabetes heb, heb ik nog veel meer te vertellen. Helaas valt dat toch een beetje tegen, want mijn hoofdje staat daar nog niet zo naar.
Lees meerGoed nieuws! Gisterenmiddag ben ik ontslagen uit het ziekenhuis en vannacht heb ik weer lekker in mijn eigen bedje geslapen. Deja vu momentje, aangezien ik negen dagen geleden hetzelfde schreef na mijn bezoek aan Kreta. Deze maand heb ik negen nachtjes (volgens mij heb ik iets met het getal negen..) niet thuis geslapen en dat is niks voor mij. Vanaf nu blijf ik lekker thuis en neem ik de tijd om te wennen aan mijn nieuwe leventje.
Lees meerHet liefst zou ik iedereen persoonlijk willen bedanken voor de lieve en bemoedigende berichtjes, maar dan ben ik wel even bezig. Daarom bij deze, heel erg bedankt allemaal. Ik waardeer het enorm en had nooit zoveel lieve reacties verwacht. Het voelt wel een beetje suf, want voor mijn gevoel zit ik namelijk nog in een soort ontkenningsfase. Ja, ik heb diabetes, dat weet ik. Punt. Klaar. Verder probeer ik er eigenlijk zo min mogelijk aan te denken.
Lees meer
Pagina 1 van 2