“Dit jaar ga ik beter voor mezelf zorgen, in de breedste zin van het woord. Meer sporten, langer slapen, gezonder eten en niet meer terugvallen in mijn slechte gewoontes van het verleden.” – Het klonk zo mooi, maar jeetje wat is dat lastig… Nu we een paar dagen geleden aanbeland zijn in de maand maart, kan ik zeggen dat de eerste twee maanden van dit jaar niet de makkelijkste waren. Professioneel gezien speelt / speelde er het een en ander, en ook op persoonlijk vlak mag het allemaal wel iets makkelijker. Uiteindelijk komt het allemaal wel goed, maar emotioneel gezien ben ik de balans een beetje kwijtgeraakt.
Lees meerBen ik weer hoor! Terug uit het mooie Kroatië, met een artikel over een aantal inzichten van de afgelopen paar dagen. Na zo’n tien dagen vakantie word je namelijk aan het denken gezet en als je ook nog eens de laatste week van je vakantie uitgeschakeld op bed ligt, dan al helemaal. Net zoals tijdens veel andere vakanties ben ik ook deze keer weer ziek geworden. Het is een terugkerend dingetje; de ene keer is het tijdens de eerste dagen van de vakantie, de andere keer is het juist tijdens de laatste dagen van de vakantie en nu blijkt dat dus niet alleen een terugkerend dingetje voor mij alleen te zijn, maar gewoon een echt bestaand ding: vrijetijdsziekte. En sinds ik daar over heb gelezen, vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Of het is gewoon toeval, dat kan ook nog steeds.
Het is ochtend, en terwijl ik met een kopje koffie op de bank zit lees ik het laatste nieuws. Al snel valt mijn oog op een artikel over perfectionisme en hoe je daar met drie tips eenvoudig vanaf kunt komen. Als ik de tips moet geloven, zet je perfectionisme aan de kant door niet meer voor de volle 100% te gaan, maar tevreden te zijn met 80% of 90% en het dan maar ‘gewoon’ te laten voor wat het is. Die 80% is namelijk voor iemand anders waarschijnlijk 200%. Op zich een interessante gedachte om perfectionisme voor jezelf een beetje te relativeren en om in sommige situaties toe te passen, maar van het idee om dan altijd maar alles op 80% te doen, krijg ik de kriebels.
Het is dat vervelende stemmetje in je hoofd; wat zou die persoon over mij denken als ik dat doe? Vinden anderen mij nog wel leuk als ik deze keuze maak? Vinden ze mij misschien aardiger als ik dit doe? Langzaamaan kan het gebeuren dat je je leven gaat leiden op basis van wat jij denkt dat andere mensen van je vinden, of hoe ze over je denken. Stom; want het is jouw leven, met jouw eigen keuzes.
Slechte gewoontes; we hebben ze allemaal. Ondanks dat we onszelf bewust zijn van onze slechte gewoontes is het meestal niet makkelijk om er vanaf te komen. Of het nu gaat om het roken van een aantal sigaretten per dag, het in een verkeerde houding zitten of het continu uitstellen van die hele belangrijke opdracht die je eigenlijk nog moet uitvoeren; we vallen vaak weer terug in ons oude patroon, ondanks dat we wel de wil en motivatie hebben om te veranderen.
Onze dagen worden steeds meer en meer opgeslokt door beeldschermen. Of we nu naar een serie kijken, een spelletje spelen, al onze social kanalen bijlezen en vervolgens nog een uur inspiratie verzamelen op Pinterest. Het is veel. Te veel. En waar de één daar geen enkel probleem mee heeft en de hele dag naar een scherm kan staren, bereik ik mijn beeldscherm/internet max in mijn vrije tijd steeds sneller. Soms verlang ik naar vroeger; de tijd waarin we nog een nokia 3310 hadden en moesten inbellen voor een internet verbinding. Weet je nog hoe dat klonk?
Als ik iets belangrijk vind, is het een goede balans tussen werk en privé. Tijdens mijn studie benoemde ik dat ook al als één van mijn belangrijkste waarden. Werk is voor de ene persoon een noodzakelijk kwaad waarbij je je misschien elke ochtend naar werk sleept en ’s avonds weer opgelucht op de bank ploft; weer een dag voorbij. Terwijl het voor de ander juist voldoening geeft, een gevoel van nuttig te zijn. Je steentje bij kunnen dragen, nodig zijn voor anderen en voor het bedrijf. Het ligt er maar net aan of je een baan hebt die bij je past en of het je gelukkig maakt.
Op sommige verjaardagen en feestjes is het vaste kost: waar de één betrokken reageert en een gesprek gaande houdt, kan een ander zomaar ineens het gesprek kapen en het alleen nog maar over zichzelf hebben. Het is één van mijn grootste ergernissen, terwijl ik mijzelf er ook regelmatig schuldig aan maak. Het schijnt dat we van nature graag over onszelf of over een ander vertellen. Zolang we zelf maar aan het woord zijn. In een goed gesprek deel je eigen ervaringen en meningen, maar luister je ook naar de ander. Daardoor kun je op een betrokken manier reageren en het gesprek gaande houden. In een minder goed gesprek is voornamelijk één iemand aan het woord, waarna het gesprek stilvalt. Als een gesprek steeds ‘overgenomen’ wordt gaat het al snel als eenrichtingsverkeer voelen en verliest de ander zijn interesse en wil om te delen.
We geven elkaar een hand. Hij stelt zich netjes voor en ik volg zijn voorbeeld. Dankzij een verandering in de pensioenregeling wordt er aangeraden om zelf een pensioenpotje te beginnen. Omdat pensioenen voor veel mensen een ingewikkeld iets is, hebben we de mogelijkheid gekregen om individueel vragen te stellen aan een pensioenadviseur, zodat we de juiste keuzes maken. Fijn, want mijn kennis over pensioenen gaat niet heel ver. Terwijl hij langzaam door zijn koffie roert vertelt hij het één en ander over pensioenen.
Goh, jij hebt wel veel energie he? Ben je altijd zo druk? Is je huis altijd zo rommelig? Het zijn vervelende vragen. Stuk voor stuk. Als je nog niet onzeker was, zou je het spontaan worden als je dit soort vragen naar je hoofd geslingerd krijgt. Retorische vragen met een keihard oordeel, waar je niet om gevraagd hebt. Als je niks zinnigs te zeggen hebt, zeg dan maar gewoon niks.