De angst om terug te vallen is groot. Groter dan ik in eerste instantie dacht. Terug naar het donkere negatieve dal, waarin niets of niemand leuk is. Het houdt me bezig. Het is bijna twee jaar geleden dat ik mijn toendertijd leidinggevende een e-mail stuurde met het bericht dat ik even wat tijd voor mijzelf nodig had omdat het niet goed ging. Gelukkig kon ik dankzij hulp van de juiste personen weer uit het dal klimmen en gaat het sinds eind 2014 allemaal een stuk beter. Hoewel mijn quarterlife crisis zelf voorbij is, verbaas ik mij er soms over het nog steeds een grote rol speelt in mijn leven.
Vandaag precies een jaar en twee dagen geleden stuurde ik een mailtje naar mijn toendertijd leidinggevende dat ik die dag niet op werk zou komen. Ik was helemaal op en had tijd nodig om weer even tot rust te komen. Al snel werd duidelijk dat het niet zomaar een paar dagen zou duren en duurde het uiteindelijk een halfjaar. Als ik er nu zo aan terugdenk kan ik me daar geen voorstelling meer van maken.
Het afgelopen jaar was onverwachts en heftig. Zeker als ik er een paar maanden later op terug kijk, vind ik het ook best moeilijk om te verwoorden wat er nu precies allemaal gebeurd is. Begin april, eigenlijk een paar maanden daarvoor ook al, ging het ronduit klote. Twee maanden later deelde ik dat met de buitenwereld. De eerste maand werd ik van het kastje naar de muur gestuurd en verergerde de situatie eigenlijk alleen maar. Toen een potentiële oplossing in zicht kwam, durfde ik er eigenlijk pas over te praten.
In het dagelijkse leven heb je continu te maken met energiegevers en energienemers. Van sommige activiteiten of gebeurtenissen krijg je enorm veel energie, maar sommige van deze activiteiten en gebeurtenissen kosten ook enorm veel energie. Op het moment dat de energienemers overheersen voel je je sneller futloos, somber en moe. Gelukkig is hier wat aan te doen! De eerste stap is om de situatie in kaart te brengen. Wat zijn nu eigenlijk je energiegevers en energienemers? Vervolgens kan je proberen om er verandering in aan te brengen.
Anderhalve maand geleden vertelde ik dat het allemaal niet zo goed ging. Niet specifiek op dat moment, maar gewoon de afgelopen tijd. Mijn dagelijkse drijfveer was verdwenen, waardoor het voor mij voelde alsof ik als een stuurloos bootje rond aan het dobberen was. Inmiddels zijn we anderhalve maand verder en kan ik met trots vertellen dat het beter gaat. Het is nog niet helemaal hoe ik het zou willen, maar het gaat de goede kant op! 😀
Bovenstaande foto is een aantal jaar geleden gemaakt in Florence. Op dat moment ging het allemaal even niet zo goed en zat ik niet lekker in mijn vel. Gelukkig is aan die periode een einde gekomen en zijn we inmiddels alweer 3 jaar verder. Toch ben ik weer op een punt beland waarop het allemaal niet gaat zoals ik zou willen dat het gaat. Eerder vertelde ik al dat ik graag meer persoonlijke verhalen met jullie wil delen maar niet goed weet hoe. In dit artikel wil ik graag een klein beetje vertellen over hoe het nu eigenlijk écht gaat, zonder al te diep in te gaan op details.