Gisteren was het vijfhonderd dagen sinds de diagnose van diabetes type 1. Op sommige momenten voelt het alsof ik al jaren diabetes heb, maar tegelijkertijd voelt het als de dag van gisteren. Een paar dagen geleden pakte ik het eerste artikel dat ik schreef over diabetes er weer eens bij. Ik scrolde er een beetje doorheen, maar had niet de behoefte om te lezen wat ik toen heb geschreven. Dat is toch gek..? Niet lang daarna viel het kwartje. Dit is typisch struisvogelgedrag. Niet opnieuw willen voelen wat ik toen voelde.
Vijfhonderd dagen geleden…
Anderhalf jaar geleden werd ik in de nacht van 22 op 23 april opgenomen in het ziekenhuis. Om half negen ’s avonds zaten we bij de huisartsenpost van het Sint Franciscusziekenhuis, rond elf uur kwamen we aan in de wachtkamer van de eerste hulp van het Havenziekenhuis en om half twee lag ik tussen de snurkende omaatjes in mijn ziekenhuisbed. Slechts een paar uur later stond er al een artikeltje met het hele verhaal online.
Om de paar uur word ik wakker gemaakt voor metingen en tussendoor voel ik me soms even heel erg verdrietig, omdat het gewoon even teveel is.
– 23 april 2015
Nadat ik met mijn eerste artikel over diabetes de wereld had geïnformeerd over de diagnose mocht ik aanschuiven bij het ontbijt. Terwijl ik wat boterhammetjes naar binnen werkte zag ik in mijn ooghoek een bekend gezicht. Een vriendin, die ik eigenlijk veel te weinig zie, kwam langs om mij een dikke knuffel en een ballon te geven. Ik kon mij op dat moment niets beters wensen. Of het dat moment was of later een keer weet ik niet meer zo goed; ze vertelde mij dat ik alvast kon beginnen met aftellen. Het zou vijfhonderd dagen duren voordat het zogenaamde ‘rouwproces’ voorbij zou zijn.
Het voelt allemaal erg oneerlijk. Maar het is wat het is en ik zal hoe dan ook gaan vechten en enorm mijn best gaan doen.
– 24 april 2015
Is het rouwproces voorbij?
Nu de vijfhonderd dagen voorbij zijn weet ik het eigenlijk niet zo goed. Is het proces voorbij? Moet het nog beginnen? Heb ik het geaccepteerd? Ik had verwacht dat het veel lastiger zou zijn, dat het écht rouwproces zou zijn zoals je deze hebt na het verliezen van een dierbare. Je laat toch een stukje onbezorgdheid achter je. Het leven zoals het altijd was, is niet meer. Vreemd genoeg kan ik de keren dat ik écht langer dan tien minuten verdrietig ben geweest op één hand tellen. Twee momenten in het ziekenhuis en in het afgelopen jaar nog een aantal keer op de momenten dat het allemaal even tegenzat. Maar rouwen? Nee. Het is wat het is en ik kan niet anders dan gewoon verdergaan met mijn leven. Het vereist wat aanpassing, maar ik doe nog steeds de dingen die ik twee jaar geleden ook deed.
Stiekem had ik verwacht dat ik in een enorm diep en verdrietig dal terecht zou komen met enorme huilbuien, maar dat is blijkbaar niet zo. Opzich ben ik daar blij mee, maar daardoor voel ik me ook erg neutraal.
– 21 mei 2015
Het maakt me verdrietig
Al mijn artikelen over diabetes type 1 heb ik tot een paar dagen geleden nooit teruggelezen. Het maakt me verdrietig. Zeker als ik de artikelen van de eerste paar weken lees springen de tranen gelijk in mijn ogen. Het heeft mij enorm geholpen om erover te schrijven en dat doet het nog steeds. Maar misschien gebruik ik het als afleiding. In de trend van “ik schrijf het wel even op, want dan hoef ik er zelf niet meer mee bezig te zijn”, of iets in die richting.
Soms heb ik de behoefte om in de auto te stappen, naar een leeg strand te rijden en keihard te schreeuwen. Alleen maar schreeuwen. Al die emoties. De blinde paniek die ik soms voel. De tranen die ik soms weglach…
– 14 november 2015
Stiekem knaagt het soms wel aan me. Hoe kan het dat ik niet vaker écht verdrietig ben geweest? Stop ik het misschien allemaal weg? Als je bij het lezen van oude artikelen emotioneel wordt en eigenlijk niet verder wilt lezen zegt dat toch iets? Of ben ik op zoek naar ‘iets’ wat nooit gaat komen en misschien ook wel helemaal niet nodig is?
“It is both a blessing and a curse to feel everything so very deeply.” ― David Jones
Wat ’n mooi artikel heb je geschreven en wat fijn dat je blog je heeft geholpen bij dit proces 🙂
Dankjewel Demi 🙂 Geniet van je zondag!
Ik zit nú te huilen. Veel te herkenbaar. Veel te confronterend.
Mensen die maar blijven zeggen “wat knap dat je er zo positief mee omgaat” “wat ben je er toch makkelijk in”. En dan voel ik niks.
Wat je schrijft over dat rauwproces… Echt zó herkenbaar. Ik vraag me ook vaak af of die hele acceptatie niet nog moet beginnen. Ik vraag me af of het wel écht tot me doordringt dat ik dit waarschijnlijk levenslang heb, omdat ik me op een bepaalde manier toch heel neutraal voel. Ik ben “veel te relaxed” volgens de dvk.
Wat me meer verdrietig maakt is die neutraalheid. Ik kan niet huilen om de spuiten of om koolhydraten of om de verandering in mijn leven. Ik voel me leeg omdat het op een bepaalde manier zomaar aan je voorbij gaat en je geen keuze hebt, maar MOET. Het heeft dan geen nut om verdriet te hebben, maar alles wordt een beetje weggestopt.
Pfff… Ik voel me helemaal verloren nu. Maar het is wel écht een heel goed artikel. Je benoemt het zo perfect. En ik wil je nu knuffelen.
Sorry dat ik je aan het huilen heb gemaakt. De tranen stonden in mijn ogen na het lezen van jouw reactie. Dikke knuffel terug, het feit dat we elkaar begrijpen voelt fijn.. 🙂 xx!
Ik val een beetje stil bij dit artikel. Ik kan mij niet voorstellen hoe het is om een ziekte te hebben die je leven zo beïnvloed. En ik moet zeggen, op je blog kom je heel sterk over!
Voor ieder is het begrip acceptatie anders, alleen jij kan bepalen of je dat voor jezelf hebt! Toch denk ik dat het zo open durven posten op je blog onbewust ook een stukje acceptatie van alles is.
Lief, dankjewel 🙂
hey, ik heb je blog net gevonden en vind hem nu al helemaal te gek!
ik weet sinds 3 weken dat ik diabetes type 1 heb, ik snap heel goed wat je bedoeld met het ‘rouwproces’.. soms voel ik me gewoon leeg, verdrietig, boos en weet ik niet goed wat ik voel… ik word nu nog heel erg begeleid en ik maak me toch best wel zorgen over hoe het dadelijk verder moet als ik alles zelf moet gaan doen. hoe heb jij dat gedaan? word het makkelijker na een langere tijd?
ook vind ik het eng om de bloedsuikers een beetje los te laten, ik heb de laatste 4 maanden met bloedsuikers rond de 30 rondgelopen en het is gewoon heel raar als je dan moet gaan slapen met een bloedsuiker van 6. ik ben niet bang voor de hypo’s maar gewoon dat ik niet weet wat er gebeurt als ik slaap. hoe ging jij daar mee om? XX
Hey Ivy, wat leuk dat je terecht bent gekomen op mijn blog! De reden is natuurlijk minder leuk, daar zijn we het vast over eens.
Ik ben vrij snel alles zelf gaan doen, daardoor leer je het snelst. Mag ik vragen hoe oud je bent? Het zal even wennen zijn, maar over een paar weken weet je niet meer beter.
Als je een hypo krijgt terwijl je slaapt word je daar (in de meeste gevallen) gewoon wakker van. Je zal het een beetje warm hebben en misschien ietwat verward zijn, maar op dat moment gaat het allemaal vanzelf. Gewoon even meten, dextro eten en wat drinken. Als je na een kwartiertje nogmaals meet zal je suiker (als het goed is) iets gestegen zijn en kun je weer rustig gaan slapen. In mijn geval had ik iets te vaak nachtelijke hypo’s waardoor ik er niet meer wakker door werd, maar je lichaam zorgt er wel voor dat het goed blijft gaat, no worries! Ik ben ook best wel angstig geweest voor de nachtelijke hypo’s, maar zolang je geen gekke dingen doet met alcohol en drugs hoef je nergens bang voor te zijn.
Ik hoop dat je een beetje aan je nieuwe leven kunt wennen. Het is niet niks. Als je vragen hebt of gewoon even wilt praten, weet je me te vinden. Een dikke knuffel en veel liefs, xx.
Hey Lauriëtte, ik ben 15 en het is inderdaad even wennen, vooral met sporten vinden ik het nog lastig omdat mijn suiker dan heel snel gaat dalen voor ik ga slapen..
ik heb trouwens nog een vraagje, hoe snel na je diagnose ben je van de prikpen naar dat apparaatje op je arm gegaan om de bloedsuiker te meten? waarom wilde je dat?
heel erg bedankt voor je reactie! xx
Gelukkig kun je daar dan nu rekening mee houden als je weet dat je bloedglucose na het sporten sneller omlaag gaat. Ik ben vijftien maanden na de diagnose overgestapt op de Freestyle Libre! Over de hoe, wat en waarom kun hier en hier lezen. Succes de komende weken Ivy, komt goed!