Waarom ik besloten heb om nog wat langer 29 te blijven

Waarom ik besloten heb om nog wat langer 29 te blijven

Vorig jaar heb ik mijn verjaardag niet gevierd. Of beter gezegd: niet kúnnen vieren. Kort nadat corona van een simpel griepvirus veranderde in een serieuze pandemie, was het vieren van je verjaardag met familie en vrienden allesbehalve verstandig om te doen. Dit jaar is het niet anders. Wéér een verloren verjaardag. Deze keer niet onmogelijk gemaakt door een verhuizing of een andere grote levensgebeurtenis, maar alwéér door het coronavirus.

Mijn dertigste verjaardag

In 2020 was het het coronavirus. In 2019 was het de verhuizing naar mijn huisje in Rotterdam. In 2018 was het de verhuizing naar het nieuwbouwhuis. Om mijn verloren verjaardagen van de afgelopen jaren goed te maken, was ik van plan mijn 30ste verjaardag groots te vieren. Ergens buiten. Met familie en vrienden. Met wijn. Met muziek. Met dansjes tot laat in de avond. Lampionnetjes. Het zomerstrand-idee, maar dan in maart. Dat kan gewoon. Maar dan wel in een wereld zonder het coronavirus.

Ik vind het nogal wat: dertig worden. Je laat ‘je jeugd achter je’ en bereikt de leeftijd waarop iedereen verwacht dat je een relatie hebt, samenwoont en binnen een paar jaar een paar kinderen op de wereld zet. Ik heb daar zo mijn eigen mening over. Maar dat is een ander verhaal. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat het eigenlijk niet uitmaakt of je 29, 30 of 37 bent. Wat is het verschil?

Van feest naar ‘normale verjaardag’

Het idee dat ik mijn verjaardag dit jaar met een groot feest zou vieren, heb ik een paar maanden geleden al uit mijn hoofd gezet. Zolang het coronavirus ons in zijn greep houdt, is dat gewoon geen optie. In plaats daarvan had ik mij voorgenomen om op mijn verjaardag (op een vrijdag) zelf in Nederland te zijn, mijn ouders en wat vrienden te zien en dan in het weekend terug te vliegen naar mijn vriend om mijn verjaardag vervolgens op Ibiza te vieren. Maar ook dat bleek niet haalbaar. Een paar honderd euro voor een vliegticket, drie coronatesten en dan mijn vader OF moeder zien (want er mag maar één iemand op bezoek komen) is niet echt het soort verjaardag dat ik voor ogen heb. Dan kan ik iets nog zo graag willen, maar rationaliteit wint dan toch.

Waarom ik besloten heb om nog wat langer 29 te blijven

Ik blijf gewoon nog even 29

Ondanks dat het niet helemaal de verjaardag is die ik in gedachten had, ga ik er een leuke dag van maken! Samen met mijn vriend, een aantal vrienden op het eiland en met mijn ouders via Skype. Dat hebben we twee weken geleden ook al gedaan voor mijn vaders verjaardag, dus we weten inmiddels hoe dat werkt. Sinds maandag zijn de terrassen hier weer open, tot 17:00 uur weliswaar, en in mijn hoofd heb ik al een hele route uitgestippeld. Eerst een taartje bij Samos, dan een laat ontbijt bij Project Social, gevolgd door een pizza diavolo als late lunch bij onze favoriete pizzeria in Santa Gertrudis en daarna een wandeling in de natuur, met roze donut van Mercadona als toetje. En dan ’s avonds lekker zelf koken. Met als klap op de vuurpijl daarna nog een heel weekend voor onszelf!

Vandaag vier ik het feit dat ik 29 jaar en 365 dagen ben geworden. Die 30ste verjaardag komt nog wel een keer als het weer kan, mét een feest! 😉