Als je eenmaal gediagnostiseerd bent met diabetes type 1 is dat een gegeven. Je moet er het beste van maken, heel veel andere keuzes heb je niet. Gelukkig wen je er redelijk snel aan en is er goed mee te leven. Het is niet altijd makkelijk, verre van zelfs, maar het is oke. Toch realiseer ik mij zo nu en dan opeens dat ik chronisch ziek ben en dat het iets is waar ik vooralsnog niet van genezen kan worden. Vaak gebeurt het niet, maar toevallig had ik afgelopen weekend een moment waarop ik het hebben van diabetes écht even heel klote vond.
Een weekendje naar de sneeuw
Om het vijfentwintigjarig bestaan van Sundio Group te vieren, het bedrijf waar ik met veel plezier voor werk, gingen we een weekendje naar het welbekende Val Thorens. Dansjes doen, skiën en genieten van het zonnetje die gelukkig volop aanwezig was. Op zaterdagavond stond er een mooi feest gepland in de bekendste club van Val Thorens; Le Malaysia. Het thema was zilver, om zo het vijfentwintig jubileum te vieren. Ik had een zwart playsuit-achtig ding aan, met een dikke thermopanty aangezien het buiten hartstikke koud was. Gehuld in zilveren accenten en kerstverlichting gingen we de club binnen. Mijn bovenarmen waren met mijn outfit niet bedekt en dat bleek al snel niet mijn meest handige zet te zijn.
Het was de manier waarop
We waren met zo’n vierhonderd collega’s en daardoor was het gezellig druk. Mijn Freestyle Libre sensor zat al een week op mijn arm en zat daardoor een klein beetje los. Terwijl ik van de garderobe naar de bar liep was mijn sensor er al drie keer bijna afgerukt, doordat je ongemerkt toch langs mensen loopt en je sensor op zo’n moment hartstikke kwetsbaar is. Les voor de volgende keer; outfit met mouwtjes of zorgen dat de sensor beschermd is.
Bij de bar aangekomen vroeg ik om een cola light. Tijdens zo’n weekendje drinken de meeste mensen biertjes en wijntjes, en hoewel ik mij voor had genomen om ook een paar wijntjes te proberen, durfde ik het niet aan. Cola light hadden ze niet. Cola zero ook niet. “Do you have anything light?” – No. Oke, nou doe dan maar een watertje.. Alsof ik een enorme misdaad had begaan kreeg ik een plastic flesje water in mijn handen gedrukt. Niet eens in een glas, nee een plastic flesje. Daarna begon mijn tweede uitdaging: het redden van mijn sensor. Op mijn vraag of ze een pleister voor mij had zodat ik mijn sensor kon beschermen werd ook niet erg enthousiast gereageerd. “Why do you need it?” Ik moest het maar even bij de andere bar proberen. Uiteindelijk kwam er een EHBO koffertje tevoorschijn en kreeg ik een stukje verband waar ik helemaal niks mee kon. Het was de manier waarop ik het watertje in mijn handen gedrukt kreeg en hoe er niet behulpzaam en met tegenzin gezocht werd naar een pleister. Met tranen in mijn ogen stormde ik naar buiten en belde ik mijn vriend.
“Ik haat het zo erg dat ik diabetes heb, ik wil ook gewoon even normaal zijn zoals de rest.”
Ik gooide alles er even uit en dat luchtte op. Ondertussen was ik al bijna een halfuur verder en had ik een kleine plan de campagne bedacht. Bij de plaatselijke shoarmatent vroeg ik om pleisters. Ze had geen losse pleisters, maar wel een grote rol. Omdat ze geen schaar had gaf ze de rol mee zodat ik daarmee ergens in het dorpje op zoek kon naar een schaar; heel erg lief! Doelgericht stapte ik een mega luxe restaurant binnen met de rol pleisters. “Do you have scissors?” Nee. Fransen hebben het blijkbaar niet zo op scharen. Maar hij had een idee, de barman sneed met een keukenmes twee stukjes pleister van de rol. Het zag er niet mooi uit, maar het was effectief en daar ging het om! Terug bij de shoarmatent gaf ik de rol terug en kocht ik een blikje cola zero. In overleg met de zeer vriendelijke reisleiding en mede dankzij mijn betraande ogen mocht ik de cola zero in mijn tasje mee naar binnen smokkelen. Niks tegen water, maar een feestje vier je niet met een plastic flesje water.
Een collega bracht de pleister aan nadat ik haar had gevraagd of ze mij wilde helpen. Ze zei dat ik de volgende keer gewoon om hulp moest vragen en niet zomaar een halfuur alleen op avontuur moest gaan. “Je hoeft niet alles alleen te doen.” Door die lieve woorden stortte ik weer een klein beetje in. Het was voor het eerst dat ik het hebben van diabetes echt even klote vond. Ik voelde me beperkt en anders dan anderen. Ik wilde gewoon lekker zorgeloos mijn gang kunnen gaan en ook gewoon een paar wijntjes kunnen drinken! Die nacht ging ik met 13 mmol/l slapen en werd ik vijf uur later weer wakker met LOW op mijn meter.. Blijkbaar is een dag skiën intensiever dan ik dacht; dan weten we dat alvast voor de volgende wintersport! 😉
Het is de diabetes troubles meer dan waard geweest, het was een top weekend!
Hoi! Ik kwam je blog tegen in de Diabc, leuk! Herkenbaar wat je schrijft ook. Hoe vaak ik wel niet hoor: dan drink je toch een gewone cola?! Fucking irritant ? Voor de Freestyle Libre sensor gebruik ik Skin tac wipes, scheelt een stuk hoor!
Groetjes,
Suzanne (31), R’dam
Hey Suzanne, leuk dat je mij bent tegengekomen in de Diabc! 😀 Ja, stom is dat he? Heb toevallig tijdens de skitrip een warme chocolademelk geprobeerd, nou dat heb ik geweten hoor, haha 😉 Ik heb al meer positieve verhalen gehoord over de Skin tac wipes, ga daar toch eens naar kijken. Bedankt voor de tip!
Dat is dus gewoon kut. Maar toch fijn dat het ‘redelijk’ opgelost is en er toch behulpzame mensen waren. Fijn dat het een fijn weekend was en je er toch positief op kunt terug kijken. X
<3
Hi, wat een vervelende situatie voor je en wat kan ik me voorstellen dat je baalde. Ik heb een zoon van 11 (bijna 4 jaar dt1) dus ik heb genoeg situaties meegemaakt dat ik als ouder zó ontzettend baalde van zijn ziekte. Wij gebruiken trouwens de Tegaderm pleister (6x7cm) en plakken deze over de Libre, het is een doorzichtige foliepleister die ervoor zorgt dat de Libre er hier nog nooit tussentijds is afgevallen (hij gebruikt de Libre al een jaar). Leuk om je blog te lezen! Groetjes
Hi Anne-Marie, bedankt voor je reactie en voor je tip. Ik ga eens kijken naar de pleister, het klinkt als een hele goede oplossing!
Zo herkenbaar dit, vooral het niet echt om hulp willen vragen. Doe ik na 4 jaar Type 1 nog steeds slecht trouwens… Ik zie dat iemand Tergaderm al heeft aanbevolen: bij Mediq kun je ze gratis bestellen, gewoon even bellen :-).
Denk dat dat altijd lastig zal blijven.. Ik zit niet bij Mediq, maar misschien dat ik bij de Diabstore ook Tergaderm kan bestellen, ik ga het navragen! Dank voor de tip! 🙂