Goh, jij hebt wel veel energie he? Ben je altijd zo druk? Is je huis altijd zo rommelig? Het zijn vervelende vragen. Stuk voor stuk. Als je nog niet onzeker was, zou je het spontaan worden als je dit soort vragen naar je hoofd geslingerd krijgt. Retorische vragen met een keihard oordeel, waar je niet om gevraagd hebt. Als je niks zinnigs te zeggen hebt, zeg dan maar gewoon niks.
Soms loopt mijn hoofd even over en helpt het om mijn gedachten op papier te zetten. Als ik het dan een paar dagen, of in dit geval weken, later teruglees schrik ik soms een beetje van mijn eigen woorden, maar helpt het me tegelijkertijd ook om er beter mee om te gaan en het een plekje te geven. Dit artikel, in iets afgezwakte vorm, is het resultaat daarvan.
Het valt mij steeds meer en meer op dat sommige mensen het nodig vinden om hun ongezouten mening te delen over de ander. Waarom? Geen idee. Ook ik vorm net zoals ieder ander mens een mening, maar negen van de tien keer hou ik deze gewoon voor me. Ik zou willen dat ik in mijn hoofd minder snel een mening over iemand zou vormen, maar dat is nu eenmaal lastiger dan gedacht. Omdat ik mensen graag in hun waarde laat, doe ik daar dus niks mee. Waarom zou je iemand confronteren met iets wat voor diegene waarschijnlijk hartstikke normaal is, of misschien wel helemaal niet klopt?
Jij bent een echte regelaar he? Probeer je altijd zo de controle te houden? Niet zo serieus joh!
Eh, ja. Klopt. EN DAN? Prima als je dat constateert, maar waarom spreek je het uit? Het is verdomde ongemakkelijk; zeker als je diegene eigenlijk helemaal niet kent. Kijk, van mijn vriend en/of ouders kan ik dit soort constateringen (al dan niet anders verwoord) hebben, maar van iemand die mij net vijf minuten ‘kent’? Ga weg joh. Het wordt vaak ook gelijk op een manier gezegd waarop de ander zich gelijk betrapt en beoordeeld voelt. In zo’n geval weet ik mij geen houding te geven. Hoe moet ik daar in hemelsnaam op reageren? “Goh, jij vindt jezelf wel heel erg interessant en goed he?” – DAT ZEG IK TOCH OOK NIET?
Ja, ik ben misschien iets serieuzer dan de gemiddelde mens. Ja, ik heb graag overzicht en maak lijstjes en excel documentjes; dat vind ik leuk. Ja, ik heb graag grip op de situatie en ben graag in controle. En ja, ik ben erg ijverig als ik ergens voor de volle honderd procent voor ga. Zo ben ik. Dat is mijn goed recht en daar ben ik toevallig ook nog eens verdomde trots op.
“Jij hebt echt dat hele boek uit je hoofd geleerd he?”
Ja, dat is wel zo handig als je een examen moet maken. Wat is dat voor een vraag?! Kijk, laten we er voor de goede orde wel even bij vermelden dat je zo’n retorische vraag op twee manieren kan stellen. Het kan op een benijdende manier, als grapje of compliment. Maar in dit geval verbeterde ik als een échte Hermelien een onduidelijke vraag van de docent en kreeg ik vervolgens midden in een groep op een neerbuigende toon die vraag naar mijn kop gesmeten.
Op dat moment wist ik niet hoe ik moest reageren. Het kwam eventjes in me op om sorry te zeggen, want dat voelde als de meest logische reactie. Ik voelde me betrapt. Idioot toch? Uiteindelijk mompelde ik onzeker ja en had ik daar een minuut later al spijt van. Waar was ik mee bezig?! “Ja, jij niet?”, was een veel pakkender antwoord geweest.
Als je niks zinnigs te zeggen hebt, zeg dan maar gewoon niks. Dank je.
Je hebt zo vreselijk gelijk!
:)!